Από την αρχαιότητα, η μουσική καταγραφή αποτέλεσε τον καθαυτό τρόπο οπτικής αναπαράστασης του ηχητικού φαινομένου, άλλοτε με λεπτομέρεια και άλλοτε υπό την μορφή οδηγού. Διαχρονικά, η οπτική αποτύπωση της μουσικής υπήρξε ο μοναδικός τρόπος για την αποθήκευση και την διατήρησή της στο χρόνο, αλλά και το αποκλειστικό μέσο για την αναπαραγωγή της. Σε κάθε περίπτωση, η οπτική μεταφορά θα πρέπει να λογιστεί ως επικουρικό εργαλείο, καθώς η προφορική διάδοση και η αποθήκευση στην μνήμη των καλλιτεχνών αποτέλεσαν τις πλέον διαχρονικές τεχνικές για την διάχυση της μουσικής μέσα στον χρόνο και τον χώρο. Κατά την επονομαζόμενη σήμερα «κλασική» μουσική περίοδο της Ευρώπης, με τα ισχυρότατα κέντρα παραγωγής της, όπως οι σημερινές Αυστρία, Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία, και ειδικά στην πορεία της προς τον Ρομαντισμό, η μουσική καταγραφή, η παρτιτούρα, λογίστηκε από ορισμένους συνθέτες ως η καθαυτή ενσάρκωση του έργου τους.

Όπως είναι λογικό, στον νεωτερικό καπιταλιστικό κόσμο, η μουσική καταγραφή, ως το βασικό εργαλείο υποστασιοποίησης της μουσικής, ενέταξε υπό την σκέπη της και ρεπερτόρια τα οποία δεν συνδέθηκαν, δεν διαδόθηκαν και δεν λειτούργησαν με βάση την καταγραφή τους. Αυτό πρόσφερε στα κέντρα πώλησης μουσικών προϊόντων ένα πρόσθετο εργαλείο για την επέκταση του δικτύου δράσης τους: οι μη-λόγιες μουσικές απέκτησαν έναν πρόσφορο τρόπο διακίνησής τους, ενισχύοντας την δημοφιλία τους, ακόμη και σε τόπους πολύ μακρινούς από αυτούς της αρχικής τους δημιουργίας. Στα τέλη του 19ου αιώνα, όμως, το φαινόμενο της ηχογράφησης και αναπαραγωγής του ήχου ήρθε να αναδιατάξει τις σχέσεις, και να αποδιοργανώσει το status quo των εκδοτικών οίκων, διεκδικώντας κομμάτι της αγοράς, προσφέροντας ένα προϊόν εξαιρετικά πιο ολοκληρωμένο και άμεσο. Οι εκδοτικοί οίκοι προσπάθησαν μεν να αντιδράσουν με νομικά μέτρα, κατέστην όμως αδύνατη η ανακοπή της δυναμικής του νέου φαινομένου: η επικράτηση της εμπορικής δισκογραφίας είναι πλέον γεγονός, στο μεγαλύτερο κομμάτι του 20ού αιώνα.

Όσον αφορά τις μη-λόγιες μουσικές, οι εμπορικές έντυπες παρτιτούρες αποτελούν εκδόσεις των μουσικών κειμένων τραγουδιών ή ορχηστρικών κομματιών (για την εκδοτική δραστηριότητα στην Ελλάδα βλ. Lerch-Kalavrytinos, 2003: 4-5). Για τις ανάγκες των παρτιτουρών τα τραγούδια διασκευάζονταν κυρίως (αλλά όχι μόνο) για πιάνο ή για πιάνο και φωνή, σε γενικές γραμμές χωρίς σύνθετα εκτελεστικά ζητούμενα. Οι πολυοργανικές ή οι τεχνικά απαιτητικές ενορχηστρώσεις αποφεύγονταν συστηματικά. Κάτω από τις νότες της μελωδικής ανάπτυξης των τραγουδιστικών μερών τυπώνονταν οι στίχοι και, ενίοτε, και μεταφράσεις τους σε άλλες γλώσσες. Ως επί το πλείστον, οι παρτιτούρες είναι δίφυλλες ή τετράφυλλες και συνοδεύονται από το φιλοτεχνημένο με σχετική θεματολογία εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο.

Η εν λόγω παρτιτούρα περιλαμβάνεται στη συλλογή "Trente mélodies populaires de Grèce et d'Orient" (Τριάντα λαϊκές μελωδίες της Ελλάδας και της Ανατολής). Η συλλογή περιέχει καταγραφές τριάντα ελληνικών τραγουδιών που συνέλεξε ο Γάλλος συνθέτης Louis-Albert Bourgault-Ducoudray στη Σμύρνη και την Αθήνα κατά τη διάρκεια του ερευνητικού ταξιδιού που πραγματοποίησε στην Ελλάδα και τη Μικρά Ασία το 1875. Η εναρμόνιση και η πιανιστική συνοδεία των μελωδιών έγινε από τον συνθέτη (βλέπε αναλυτικά το εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο του Γιώργου Κοκκώνη, 2017d: 13-47). Στο ασπρόμαυρο εξώφυλλο αναγράφεται, επίσης, "traduction italienne en vers adaptée à la musique et traduction française en prose de M. A. de Lauzières" (έμμετρη μετάφραση στην ιταλική γλώσσα προσαρμοσμένη στη μουσική και μετάφραση σε πεζό λόγο στη γαλλική γλώσσα από τον M. A. de Lauzières), ο αριθμός της έκδοσης και ο εκδότης. Η έκδοση περιέχει πρόλογο, εισαγωγικό κείμενο, σημείωμα του μεταφραστή και αναφορές του Bourgault-Ducoudray στη στιχουργική των τραγουδιών (σελ. 7-24).

Το τραγούδι περιλαμβάνεται στις σελίδες 63-67, φέρει τον αριθμό 23 και είναι άτιτλο. Κάτω από την αρίθμηση αναγράφεται "Mr Skiadaressi - Athènes". Πρόκειται για αναφορά στον πρόσωπο που τραγούδησε στον Bourgault-Ducoudray το τραγούδι, τον κύριο Σκιαδαρέση, με καταγωγή από τη Λευκάδα, και τον τόπο που έγινε η καταγραφή. Σε αυτόν αποδίδεται και το τραγούδι υπ' αριθμόν 25 [Καράβιν' έν' από τη Χιο].

Το μουσικό κείμενο του τραγουδιού περιλαμβάνεται σε παρτιτούρα με σύστημα τριών πενταγράμμων (δύο για το πιάνο και ένα για τη φωνή). Στο τέλος του μουσικού κειμένου υπάρχει η γαλλική μετάφραση των στίχων και επεξηγηματική σημείωση του Bourgault-Ducoudray (σελ. 67).

Η παρούσα καταγραφή παρουσιάζει ελάχιστες διαφορές όσον αφορά το μελωδικό της τμήμα από την πρώτη εκδοχή του τραγουδιού όπως καταγράφεται στη συλλογή «Αρίων» των Αδαμάντιου Ρεμαντά και Προκόπιου Δ. Ζαχαρία με τον τίτλο «Ποταμός» (βλ. εδώ).

Στην ελληνική ιστορική δισκογραφία, ορχηστρική εκδοχή του σκοπού συναντάμε στην ηχογράφηση «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας Ι», την οποία πραγματοποίησε η Φιλαρμονική του Δήμου Πειραιώς το 1907-1908 στην Αθήνα (Odeon GX-96 – 65074). Πρόκειται για οργανικό ποτ πουρί, το οποίο καταλαμβάνει και τις δύο πλευρές του δίσκου (βλ. εδώ και εδώ) και αποτελείται από μελωδίες που συναντάμε στη συλλογή του Bourgault-Ducoudray.

Ο Νίκος Σκαλκώτας θα εναρμονίσει το τραγούδι και θα το εντάξει, πρώτο κατά σειρά, στα «Τρία ελληνικά δημοτικά τραγούδια για βιολί και πιάνο, AK 60», έργο που συνέθεσε μεταξύ 1942-1948. Περιλαμβάνει διασκευή των τραγουδιών: Ι Ποταμός. Andante. ΙΙ Ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος. Lento a piacere, ΙΙΙ Άιντε κοιμήσου κόρη μου. Andante. Εξήντα περίπου χρόνια αργότερα, το 2000 ο βιολιστής Γιώργος Δεμερτζής και η πιανίστα Μαρία Αστεριάδου θα ηχογραφήσουν για πρώτη φορά το έργο (βλ. εδώ) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Περιλαμβάνεται στο CD "Nikos Skalkottas - Duos with violin" (BIS- BIS-CD-1204) που κυκλοφόρησε το 2002. Στη Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη», όπου φυλάσσεται το αρχείο του Νίκου Σκαλκώτα (βλ. εδώ), υπάρχει αναρτημένη χειρόγραφη παρτιτούρα του έργου (βλ. εδώ).

Τον Ιούνιο-Αύγουστο του 1923 ο Άγγλος συνθέτης Rutland Boughton (Aylesbury, 23 Ιανουαρίου 1878 – Barnes, Λονδίνο, 25 Ιανουαρίου 1960) γράφει το String Quartet No. 1 in A Major "On Greek Folk Songs". Το κουαρτέτο εγχόρδων Νο. 1 σε Λα Μείζονα βασισμένο σε ελληνικά δημοτικά τραγούδια παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 12 Οκτωβρίου 1923 στο Aeolian Hall του Λονδίνου και επαναλήφθηκε, στον ίδιο χώρο, στις 26 Οκτωβρίου. Η σύνθεση βασίζεται σε μελωδίες που συναντάμε στη συλλογή του Bourgault-Ducoudray. Στο Apollonian, το πρώτο από τα τέσσερα μέρη του έργου, ο συνθέτης επεξεργάζεται την παρούσα υπ' αριθμόν 5 μελωδία και την υπ' αριθμόν 13 από τη συλλογή, στο δεύτερο Dionysian την υπ' αριθμόν 12, στο τρίτο Threnody την παρούσα υπ' αριθμόν 19. Στο τέταρτο και τελευταίο μέρος Aphrodisian βασίζεται στον μουσικό σκοπό του παρόντος υπ' αριθμόν 23 τραγουδιού της συλλογής.

Τo 1940–1941 ο Γερμανοεβραίος συνθέτης Berthold Goldschmidt (Αμβούργο, 18 Ιανουαρίου 1903 – Λονδίνο, 17 Οκτωβρίου 1996) ολοκληρώνει την "Greek Suite" για ορχήστρα. Η οκταμερής σουίτα αποτελείται από διασκευές ελληνικών λαϊκών μελωδιών οι οποίες προέρχονται από την έκδοση "Trente mélodies populaires de Grèce et d'Orient" του Louis-Albert Bourgault-Ducoudray. Ανάμεσα σε αυτές περιλαμβάνεται και η μελωδία του παρόντος τραγουδιού. Ακολουθούν αναλυτικά τα μέρη του έργου και τα αντίστοιχα τραγούδια της συλλογής Bourgault-Ducoudray τα οποία επεξεργάζεται ο συνθέτης:

– Alla marcia: τα τραγούδια υπ' αριθμόν 27 και 7.
– Andante: τα υπ' αριθμόν 15 και 21.
– Allegretto. Scherzando: το υπ' αριθμόν 4.
– Allegro marziale: το παρόν τραγούδι υπ' αριθμόν 23.
– Allegretto grazioso: το υπ' αριθμόν 30 με τίτλο «Το φίλημα» και το τραγούδι υπ' αριθμόν 20.
– Lento: το υπ' αριθμόν 9.
– Allegretto: τα υπ' αριθμόν 28 και 1.
– Allegretto moderato: το υπ' αριθμόν 25.