Στις αρχές του 20ού αιώνα η Ευρώπη βρίσκεται σε ειρήνη και ευημερία. Η «Ωραία Εποχή» είναι απόρροια προηγούμενων σημαντικών ιστορικών γεγονότων και εξελίξεων. Τα δίκτυα που δημιουργούνται και εξελίσσονται διακινούν ανθρώπους και τα προϊόντα τους, υλικά και άυλα. Μέσα σε αυτόν τον πολυεπίπεδο κόσμο εφευρίσκεται η ηχογράφηση και η αναπαραγωγή του ήχου. Οι πρώτες δισκογραφικές εταιρείες στέλνουν κινητά συνεργεία κυριολεκτικά σε όλη την οικουμένη, για να ηχογραφήσουν τοπικούς μουσικούς. Το εύρος του ρεπερτορίου είναι ατελείωτο. Η κοσμοπολίτικη συνθήκη μεγάλων αστικών κέντρων ευνοεί τους πολυστυλισμούς και τις πολυμορφικότητες. Αποικιοκρατία, επαναστάσεις, συρράξεις, προσφυγικά ρεύματα∙ το θέατρο, ο κινηματογράφος, το ραδιόφωνο, η φωτογράφιση, οι περιοδείες από ορχήστρες, αλλά και οι κυκλοφορίες στους πάσης φύσεως εμπορικούς διαύλους, μέσα σε έναν κόσμο που εξελίσσεται δυναμικά και ανισότροπα, διαμορφώνουν ένα σύνθετο πλέγμα από «κέντρα» και «περιφέρειες» σε εναλλασσόμενους ρόλους, που θέτουν τα μουσικά ιδιώματα σε κίνηση, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το δίκτυο μέσα στο οποίο συμμετέχει το ελληνόφωνο αστικό λαϊκό τραγούδι, συνομιλώντας διαρκώς με τους συνένοικούς του, είναι μεγαλειώδες. Η δισκογραφία έχει ήδη προσφέρει σημαντικά εργαλεία στην κατανόηση των σχέσεων που αναπτύχθηκαν μεταξύ των «εθνικών» ρεπερτορίων. Αποτέλεσμα της εν εξελίξει έρευνας είναι ο «Kοσμοπολιτισμός στην Ελληνική Ιστορική Δισκογραφία».

Συναντάμε περιπλανώμενους μουσικούς σκοπούς σε διάφορα σημεία στην Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία και την Αμερική, όπου τοπικοί μουσικοί τους οικειοποιούνται και τους ανακατασκευάζουν. Πέραν αυτών, οι αλληλο-επιρροές αφορούν τις πρακτικές εκτέλεσης, το οργανολόγιο, τη ρυθμολογία, την εναρμόνιση, την φωνητική τοποθέτηση και γενικότερα τις έξεις που κουβαλάει ο κάθε μουσικός. Τα ρεπερτόρια αποεδαφικοποιούνται και αναμιγνύονται με άλλα, τα οποία προσλαμβάνουν πλέον υπερτοπικά χαρακτηριστικά. Οι μουσικοί βρίσκονται συχνά σε κίνηση μέσα σε πολυπολιτισμικές αυτοκρατορίες, υπηρετούν πολυποίκιλα ρεπερτόρια και προέρχονται από ετερογενείς εθνοπολιτισμικές ομάδες. Συχνά, η «σύγκλιση» των γεωγραφικών συντεταγμένων συνοδεύεται από μια ακόμα σύγκλιση, που αφορά εσωτερικές πολιτισμικές «συντεταγμένες». Πρόκειται για τα πεδία του λόγιου και του λαϊκού, που παραδοσιακά έχουν αντιμετωπιστεί όχι απλώς ως αυτοτελή, αλλά και ως στεγανά. Η λαϊκότητα και η λογιότητα μπαίνουν σε δημιουργικό διάλογο με ποικίλους τρόπους, συστήνοντας ενδιάμεσους «τόπους» ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες.

Σύμφωνα με τη βάση δεδομένων που προέκυψε από την έρευνα του Alan Kelly, στην παρούσα ηχογράφηση συμμετείχε και ο Ovanes Effendi. Την ευθύνη της είχε ο ηχολήπτης Arthur Clarke (για περισσότερα βλ. εδώ).

Όσον αφορά στο ελληνόφωνο ρεπερτόριο, τον συγκεκριμένο σκοπό τον συναντάμε ως:

- «Κασάπικο», Αρμόνικα και κιθάρα, Κωνσταντινούπολη, 20 Μαρτίου 1909 (Gramophone 12577b - 18123).
- «Νίνα», Ελληνική Εστουδιαντίνα, Σμύρνη, 15 Δεκεμβρίου 1911 (Gramophone 2316y - 3-14704), παρούσα ηχογράφηση.
- «Νίνα», [Γιάννης] Τσανάκας και Λευθέρης [Μενεμενλής], Σμύρνη, 7 Ιουνίου 1912 (Favorite 7049t - 1-59074).
- «Η Νίνα», Κα Κούλα, Νέα Υόρκη, 1919 (Constantinople Record 451-1 - 4009-A).
- «Η Νίνα», Μαρίκα Παπαγκίκα, Σικάγο, 1924 (Greek Record Company 591-1-2 - 519-B).
- «Νίνα Χασάπικο», Κ. Παπαγκίκας (τσίμπαλο) - Π. Μαμάκος (κλαρίνο) - Μ. Σιφνιός (τσέλο), Νέα Υόρκη, Ιούλιος 1928 (Columbia W-205952-2 - 56125-F).
- «Τα τρία χασάπικα», Κώστας Γκαντίνης (κλαρίνο) και Ορχήστρα, Γιάννης Γιάνναρος (ακορντεόν), ΗΠΑ, γύρω στα 1947 (Metropolitan C-V-164-B - 164-B). Πρόκειται για ποτ πουρί στο οποίο ο εν λόγω σκοπός φέρει τον τίτλο «Γυφτοπούλα» και ακούγεται από το 01′ 48″ περίπου.
- «Νίνα», Τίτος Πανδελής, Νέα Υόρκη, 1948–1949 (Standard 10-923 - F-9100-B).

Κατά την δεκαετία του 1940 εκδίδεται στην Αθήνα η παρτιτούρα, στο εξώφυλλο της οποίας φαίνεται ως δημιουργός ο Νικόλαος Κόκκινος.

Ο συγκεκριμένος σκοπός απαντά πλείστες όσες φορές στην ιστορική δισκογραφία στο klezmer/Yiddish ρεπερτόριο, δηλαδή αυτό των Ασκενάζι Εβραίων στην Ανατολική Ευρώπη. Τον συναντάμε από το 1905–1906, τόσο στην μορφή τραγουδιού όσο και σε ορχηστρική μορφή:

- βλέπε το εξαιρετικά ενδιαφέρον blog του Itzik Gottesman για το “An-sky Jewish Folklore Research Project”.
- το “Kleftico vlachiko”, με την Orchestra Goldberg (Κωνσταντινούπολη 1908, Odeon XC2051 - 54701), από την συλλογή του Martin Schwartz "Klezmer Music, Early Yiddish Instrumental Music".
- το “Aschre Ajin”, με τον S. Podzamcze [ή Podzansze] (Λέμπεργκ, 1908, Gramophone 4715r - X-2-102860 & 562228 [1226] & Victor 67551-B), στην συλλογή “The Recorded Sound Archives” του Florida Atlantic University Libraries.
- την ιστοσελίδα “Tous aux Balkans”.

Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση της ηχογράφησης του Paul Godwin (γεννημένος ως Pinchas Goldfein), εβραίου πολωνού από την πόλη Sossnowitz, τότε στην Ρωσική Αυτοκρατορία, σήμερα στην Πολωνία. Ο Godwin, ο οποίος έδρασε στο Βερολίνο μέχρι την δεκαετία του 1930, ηχογράφησε το 1930 το ορχηστρικό φοξ-τροτ με τίτλο "Hallo, Rumänia"(Polydor 3017 BR II - 23521 - C 40186).

Θα πρέπει να αναφέρουμε άλλη μία ιδιαίτερου ενδιαφέροντος ηχογράφηση που πραγματοποιήθηκε γύρω στα 1953 στο Μπουένος Άιρες από την Orquesta Popular Israeli Feidman. Πρόκειται για το ορχηστρικό "Sirba - Danza Rumana" (RCA Victor 63-0134-A).

Επίσης, τον σκοπό τον συναντάμε και στο ρουμανικού ενδιαφέροντος ρεπερτόριο: “Colea in gradinizza”, με τον A. Mănescu, ηχογραφημένο στη Nέα Υόρκη γύρω στο Σεπτέμβριο του 1916 (Columbia 44595 - E3154). Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, το κομμάτι ηχογραφήθηκε και νωρίτερα στην Κωνσταντινούπολη από τον Γιάγκο Ψαματιανό για την Orfeon, χρησιμοποιώντας τον ρουμάνικο τίτλο.

Στον ιστότοπο της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ρουμανίας (Biblioteca Nationala a Romaniei) έχει αναρτηθεί παρτιτούρα του τραγουδιού για φωνή και πιάνο με τίτλο "Colea'n grădiniţă" η οποία εκδόθηκε στο Βουκουρέστι από τον Z. Dimitrescu και χρονολογείται το 1920.

Ο σκοπός, όμως, είναι γνωστός και στο σερβικό ρεπερτόριο:
- "S Ulice U Baštice", ηχογραφημένο μεταξύ 1911 και 1913, ίσως στην Ευρώπη από τον Joca Mlinko-Mimika & Tamburitza Društ. "Lira" (Columbia 66771 - E-1209).

Καταγράφεται και στο κροατικό ρεπερτόριο:
- "Jedna cura mala poljubac mi dala", ηχογραφημένο στο Ζάγκρεμπ τον Αύγουστο του 1911 από τον Zvonko Strmac (Gramophone 187 ak - 212013).

Με αφορμή τις δύο παραπάνω εκτελέσεις, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι στην ελληνική φιλολογία η έρευνα γύρω από τις σχέσεις των ελληνόφωνων μουσικών με τις σερβο-κροάτικες είναι παντελώς απούσα. Γενικότερα, τα βαλκανικά ρεπερτόρια «κλειδώθηκαν» εντός ενός συγκεκριμένου γεωγραφικού και πολιτισμικού πλαισίου, αυτού της νοτιοανατολικής Μεσογείου, ακολουθώντας πάντα την καλά εδραιωμένη πλέον καταγωγική νοοτροπία. Η σχετική φιλολογία υπογραμμίζει την οθωμανική διάσταση του βαλκανικού παρελθόντος και εξετάζει τις μουσικές δημιουργίες με τον φακό της ανατολικότητας. Παραλείπονται, με αυτόν τον τρόπο, οι άλλες επίσης ενδιαφέρουσες συνιστώσες, και ιδιαίτερα αυτή του πλούσιου Βορρά. Παρόλα αυτά, εάν κοιτάξουμε τα αστικά λαϊκά μορφώματα της γείτονας, θα διαπιστώσουμε την ύπαρξη ορχηστρών, όπου πρωταγωνιστούν τα νυκτά όργανα, ακριβώς δηλαδή ότι συμβαίνει και στην ελληνική πραγματικότητα, τουλάχιστον από τον 19ο αιώνα. Πρόκειται για την tamburitza παράδοση, η οποία επικοινωνεί με αυτήν των εστουδιαντινών. Κοσμοπολίτικα αστικά κέντρα, εντός ενός πολιτισμικού αμαλγάματος μεταξύ οθωμανικής, αυστριακής και σερβικής συνθήκης, ανέπτυξαν μοναδικά μουσικά δίκτυα αστικών λαϊκών μουσικών που επικοινωνούσαν μεταξύ τους: η Θεσσαλονίκη, το Βελιγράδι, το Σαράγιεβο, το Ζάγκρεμπ, η Βιέννη, η Βουδαπέστη. Τα σχετικά τεκμήρια καταδεικνύουν τις μεταξύ τους μουσικές ανταλλαγές και αποσαφηνίζουν μια οικουμένη όπου όλοι συνεισφέρουν στο μεγάλο μουσικό «χωνευτήρι» και όλοι μπορούν να αντλήσουν από αυτό.

Τον συναντάμε και στο ουγγρικό ρεπερτόριο (ενδεικτικά):
- "A házaló", ηχογραφημένο γύρω στα 1912 στην Ευρώπη από την Császári és Királyi VI. gyalogezred zenekara (Diadal 58517 - D 1122).
- "Marcsa induló", ηχογραφημένο περίπου το 1913 στην Βουδαπέστη από τον Aurél Göndör (Columbia 66666 - E1116).

Καθώς και στο ρωσικό (ενδεικτικά):
- "Lopni, no derźi fasson" (Лопни, Но Держи Фасон), ηχογραφημένο τον Οκτώβριο του 1922 στη Νέα Υόρκη από το M. Tokaroff's Vocal Trio(Columbia USA 88771 - E7814).

Εντοπίζεται, επίσης, και στην πολωνική δισκογραφία (ενδεικτικά):
- "Jojne Naprzód", ηχογραφημένο τον Αύγουστο του 1923 στη Νέα Υόρκη από τον Władysław Ochrymowicz (Odeon USA S-71800 - 11128-A) και στη Βαρσοβία το 1932 από τον Bolesław Norski‑Nożyca (Syrena Electro 22969 - 3902).

Αλλά και στη σλοβακική:
- "Marina Polka", ηχογραφημένο τον Ιανουάριο του 1930 στη Νέα Υόρκη, από την ορχήστρα του John Sitar (Columbia 111477 - 24132-F).

Καθώς επίσης και στην αρμενική δισκογραφία:
- "Kassab-bar", ηχογραφημένο τη δεκαετία του 1950 στις ΗΠΑ, από τον Reuben Sarkisian (βιολί) και την ορχήστρα του [Garbis (κανονάκι), J. Berberian (ούτι), K. Apgarian (dumbeg)] για τη Sarkisian (Sarkisian Record No. 040).

Φαίνεται πως ο συγκεκριμένος σκοπός αποτελεί μία εκ των δημοφιλέστερων επιλογών, όχι μόνο στο ελληνόφωνο αστικό λαϊκό ρεπερτόριο, αλλά και σε άλλα, κάτι που αναδεικνύει την συνθήκη του κοσμοπολιτισμού και του συγκρητισμού μέσα στην οποία ζούσαν και δρούσαν οι λαϊκοί μουσικοί. Όπως και άλλοι σκοποί, οι οποίοι τελικά αναδείχθηκαν σε αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε “hit”, έτσι και αυτός υπογραμμίζει τις συνδιαλλαγές μεταξύ των ποικίλων ρεπερτορίων, τα οποία αποτελούσαν συνομιλητές σε μία μεγάλη σε γεωγραφικό εύρος οικουμένη. Έτσι, προκύπτει ένα συναρπαστικό δίκτυο που περιλαμβάνει ρεπερτόρια από την Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια, και την Μεσόγειο, τα οποία προέρχονταν, από τη μία πλευρά, από τρεις μεγάλες αυτοκρατορίες: την Οθωμανική, την Αυστριακή και την Ρωσική. Από την άλλη, ενεργητικότατα αποτελούσαν και τα ρεπερτόρια από την Ιταλική οικουμένη, αλλά και από δύο μεγάλους διαρκώς εν κινήσει κόσμους: τον τσιγγάνικο και τον εβραϊκό (κυρίως τον Yiddish).

Έρευνα και κείμενο: Λεονάρδος Κουνάδης και Νίκος Ορδουλίδης