Διασκευή του tango-chanson "Plegaria" με ελληνικούς στίχους. Κυκλοφόρησε σε παρτιτούρα με τον ελληνικό τίτλο "Μια προσευχή". Όπως αναφέρει η Αγγελική Κουφού στη διδακτορική της διατριβή "Η κουλτούρα του ταγκό στην Ελλάδα του μεσοπολέμου (1922-1940): μια μουσικολογική και ανθρωπολογική προσέγγιση" (2011, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Μουσικών Σπουδών): "Η "Προσευχή" γράφτηκε το πιθανότερο το 1930 και η πρώτη εκτέλεση έγινε στο Παρίσι από τον ορχήστρα των Bianco - Bachicha και με ερμηνευτή τον Raggi. Ο τίτλος του συγκεκριμένου τραγουδιού σημαίνει ικεσία αλλά και χτύπημα καμπάνας η οποία καλεί για τη μεσημβρινή προσευχή. Ακόμη, υπάρχουν υποθέσεις ότι το εν λόγω τάνγκο σχετίζεται και με ένα τραγικό γεγονός που συνέβη στη ζωή του συνθέτη. Σύμφωνα με τον Τομανά, ο Bianco αφού δολοφόνησε τον εραστή της γυναίκας του αποτραβήχτηκε σε μοναστήρι όπου και έγραψε την "Προσευχή"... Χαρακτηριστικό στοιχείο του τραγουδιού είναι η συχνή παρουσία τονισμών στη μελωδία και τη συνοδεία, τόσα στα ισχυρά όσο και στα ασθενή μέρη του μέτρου. Ο Bianco, επιθυμώντας να δημιουργήσει μια δραματική ατμόσφαιρα μέσα από τη στιχουργική πλοκή, εμπλουτίζει την ενορχήστρωση ενσωματώνοντας ένα διάλογο ανάμεσα στον τραγουδιστή και τη χορωδία και εναλλάσσοντας έντονα τις δυναμικές της μουσικής. Το ύφος της θρησκευτικότητας που θέλει να περάσει στην "Προσευχή" μεταφέρεται και μέσω της ενορχήστρωσης, καθώς χρησιμοποιεί τον ήχο της καμπάνας σε σημεία που επιθυμεί να τονίσει τη δραματικότητα της μουσικής [...] Η "Προσευχή" φαίνεται πως ήταν ιδιαίτερα αρεστή στους Έλληνες στιχουργούς της εποχής που ασχολούνταν με τη διαδικασία της παράφρασης ξένων επιτυχιών, καθώς απαντώνται τρεις στιχουργικές απόψεις: από το Μενεστρέλ, το Θωμάκο και τον Επιτροπάκη".