Στην ετικέτα του δίσκου ως δημιουργός αναφέρεται ο [Δημοσθένης] Ζάττας ενώ στην παρτιτούρα που κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο "Μουσική" του Ζαχαρία Μακρή το 1928 το τραγούδι αποδίδεται στους Σπύρο Ζουμπέρ (μουσική) και Σ. Β. (στίχοι).
Σχετικά με τα τραγούδια των Ελλήνων που έχουν ως θέμα τις εξαρτησιογόνες "ουσίες", νόμιμες και παράνομες, αναφέρει ο Παναγιώτης Κουνάδης (2008: 13): «Πρόκειται για ένα υλικό που ξεπερνά τις δύο χιλιάδες τραγούδια, που γράφτηκαν και τραγουδήθηκαν για πάνω από εκατό χρόνια στους χώρους που κινήθηκαν, κινούνται και ζουν Έλληνες. Το μεγαλύτερο μέρος απ’ αυτά πέρασαν στη δισκογραφία των τραγουδιών των Ελλήνων από τις αρχές του 20ού αιώνα, στη Σμύρνη, στην Κωνσταντινούπολη, στη μακρινή Αμερική (Νέα Υόρκη, Σικάγο) και τέλος στην Ελλάδα, ιδιαίτερα από το 1924 και μετά, όταν άρχισαν και εδώ μαζικές ηχογραφήσεις.
Για πολλά χρόνια εθεωρείτο, και η πλειοψηφία το πιστεύει ακόμη, ότι τα τραγούδια σχετικά με τις απαγορευθείσες -μετά τις σχετικές νομοθεσίες του 1932 και 1936- ουσίες, όπως το χασίς, η ηρωίνη και η κοκαΐνη, κατεγράφησαν μόνο μέσα στα ρεμπέτικα τραγούδια που κυριάρχησαν στα χρόνια του μεσοπολέμου.
Όμως σήμερα που κατέχουμε με μεγάλη πληρότητα το "σώμα" της ελληνικής δισκογραφίας της εποχής της "ελεύθερης δημιουργίας", δηλαδή πριν από την εφαρμογή της προληπτικής λογοκρισίας της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, αποδεικνύεται ότι ένας σημαντικός αριθμός δημιουργών και ερμηνευτών από τον χώρο της οπερέτας, της επιθεώρησης και του ελαφρού τραγουδιού, συμμετείχαν στη δημιουργία και παρουσίαση έργων με τέτοιες θεματικές. Μια παρατήρηση ιδιαίτερης σημασίας είναι ότι τα περισσότερα είναι υμνητικά των ουσιών αυτών -απαγορευμένων και μη- κάτι που δε συμβαίνει πάντα στο ρεμπέτικο.
Από τη μέχρι τώρα έρευνα στις θεματικές των λαϊκών τραγουδιών άλλων χωρών του κόσμου, αποδεικνύεται ότι τα "περί των ουσιών" τραγούδια των Ελλήνων, ιδιαίτερα των απαγορευμένων, αποτελούν παγκοσμίως την πλουσιότερη αστική λαογραφία».