Τραγούδι για τη μετανάστευση και την επικείμενη ξενιτιά, το οποίο παραπέμπει στη μαζική μετανάστευση των Ελλήνων στις ΗΠΑ που ξεκίνησε την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα.
Γράφει ο Παναγιώτης Κουνάδης (2010: 6): "Το τέλος του 19ου αιώνα και η αρχή του 20ού πρέπει να θεωρηθούν από τις δυσκολότερες και οδυνηρότερες περιόδους στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Τα οικονομικά προβλήματα που συσσωρεύονται μετά την κρίση του σταφιδικού ζητήματος, το οποίο προκάλεσε την κήρυξη της χώρας σε πτώχευση το 1893 και την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ), δημιούργησαν, σε συνδυασμό με την ήττα από τους Τούρκους στον πόλεμο του 1897, συνθήκες απόγνωσης για τους αγρότες και ιδιαίτερα της Πελοποννήσου. [...] η τοκογλυφία δρούσε ανεξέλεγκτα τόσο σε χρήμα, όπου ο τόκος έφτανε το 20%-30% όσο και σε είδη, όπως βούτυρο, γάλα και άλλα προϊόντα, αγγίζοντας κάποιες φορές το 70%-80%.
Αν ληφθεί υπ’ όψη ότι την ίδια εποχή εντείνεται η προπαγάνδα των ατμοπλοϊκών εταιρειών και των πρακτόρων τους, οι οποίοι υπόσχονται στους δυστυχείς αγρότες την εκπλήρωση όλων των ονείρων τους στη νέα γη της Επαγγελίας, είναι πλέον φανερό γιατί η φυγή στην Αμερική φάνταζε σαν η μοναδική λύση. Έτσι, ήδη από το 1893 με ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς άρχισε η μεγάλη μετανάστευση προς τις ΗΠΑ, που κράτησε μέχρι το 1924, χρόνο εφαρμογής του νέου μεταναστευτικού νόμου ο οποίος όριζε ελεγχόμενο αριθμό εισόδου πολιτών από κάθε χώρα. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου υπολογίζεται ότι περίπου μισό εκατομμύριο Έλληνες, στη συντριπτική πλειονότητά τους άνδρες, κυρίως νεαρής ηλικίας, εγκατέλειψαν τη χώρα. [...] Τα στοιχεία της αμερικανικής υπηρεσίας μετανάστευσης ως προς την αναλογία μεταναστών συγκριτικά με τις άλλες χώρες και τον πληθυσμό τους είναι συντριπτικά. Οι Έλληνες κατείχαν την πρώτη θέση με 9,5 αναχωρήσεις ανά 1.000 κατοίκους, με δεύτερους τους Ιταλούς με 5,8".