Πρόκειται για το τραγούδι «Φέρτε μου να πιω» από την οπερέτα «Χριστίνα» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, η οποία πρωτοπαρουσιάστηκε από τον θίασο Παπαϊωάννου το 1928. Κεντρικό πρόσωπο της οπερέτας είναι η μελαχρινή χορεύτρια Πλου Πλου, μία από τις γνωστότερες ηρωίδες του Θεόφραστου Σακελλαρίδη. Ηρωίδα με το όνομα Πλου Πλου, η κόμισσα Πλου Πλου, εμφανίζεται και στην οπερέτα του ίδιου συνθέτη «Κόρη της καταιγίδος», που πρωτοπαρουσιάστηκε, πέντε χρόνια πριν τη «Χριστίνα», στις 5 Ιουλίου του 1923 στο θέατρον Πανελλήνιον, από τον θίασο του Ν. Μηλιάδη.

Δέκα χρόνια μετά την «Κόρη της καταιγίδος» και πέντε χρόνια μετά τη «Χριστίνα», ένας άλλος σημαντικός συνθέτης του μουσικού θεάτρου, ο Νίκος Χατζηαποστόλου, γράφει μια οπερέτα με πρωταγωνίστρια την -επίσης- χορεύτρια Μπλου Μπλου. Το όνομα της θα αποτελέσει και τον τίτλο της οπερέτας (δες εδώ), που πρωτοπαρουσιάστηκε από τον θίασο Πατρικίου – Ζαζά Μπριλλάντη – Φιλιππίδη το 1933.

Η εν λόγω ηχογράφηση αποτελεί την παλαιότερη του «Φέρτε μου να πιω» που έχουμε εντοπίσει. Στην ετικέτα του δίσκου διαβάζουμε τα ονόματα των Άννα Κριωνά και Τέτου Δημητριάδη. Ακόμη μία ηχογράφηση του τραγουδιού πραγματοποιείται από την Χομοκόρδ, πιθανώς στην Αθήνα, στις 2 Οκτωβρίου του 1928 (G 837 – G 4-32060). Στην ετικέτα του δίσκου διαβάζουμε «Αθηναϊκή Εστουδιαντίνα» αλλά και «Ορχήστρα Χομοκόρδ».

Παρτιτούρα του έργου διατίθεται ηλεκτρονικά στην ιστοσελίδα της Μεγάλης Μουσικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη». Στην πρώτη σελίδα της καταγραφής, το τραγούδι φαίνεται να αφιερώθηκε «Στην Δδα Νίτσα Φιλοσόφου». Αναγράφει, δε, το όνομα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη ως αυτό του συνθέτη και στιχουργού.

Ο μουσικός σκοπός που χρησιμοποιείται στο εν λόγω τραγούδι απαντά και στο «Ο λούστρος», το οποίο ηχογραφήθηκε στις 24 Ιανουαρίου του 1929.

Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των περιπτώσεων, όπου οι λαϊκοί μουσικοί πρωταγωνιστούν σε αυτές τις οικειοποιήσεις, στο «Φέρτε μου να πιω» είναι ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης αυτός που εμπνέεται από ένα τραγούδι του οποίου οι αρχικές καταβολές είναι πολύ παλαιότερες και μακρινότερες (Ρωσία, Ουκρανία, Τσετσενία, Αρμενία – βλ. την περιγραφή στο τραγούδι «Ο λούστρος»).

Φαίνεται πως ο συγκεκριμένος σκοπός αποτελεί μία εκ των δημοφιλέστερων επιλογών, όχι μόνο στο ελληνόφωνο αστικό λαϊκό ρεπερτόριο, αλλά και σε άλλα, κάτι που αναδεικνύει την συνθήκη του κοσμοπολιτισμού και του συγκρητισμού μέσα στην οποία ζούσαν και δρούσαν οι λαϊκοί μουσικοί. Όπως και άλλοι σκοποί, οι οποίοι τελικά αναδείχθηκαν σε αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε “hit”, έτσι και αυτός υπογραμμίζει τις συνδιαλλαγές μεταξύ των ποικίλων ρεπερτορίων, τα οποία αποτελούσαν συνομιλητές σε μία μεγάλη σε γεωγραφικό εύρος οικουμένη. Έτσι, προκύπτει ένα συναρπαστικό δίκτυο που περιλαμβάνει ρεπερτόρια από την Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια, και την Μεσόγειο, τα οποία προέρχονταν, από τη μία πλευρά, από τρεις μεγάλες αυτοκρατορίες: την Οθωμανική, την Αυστριακή και την Ρωσική. Από την άλλη, ενεργητικότατα αποτελούσαν και τα ρεπερτόρια από την Ιταλική οικουμένη, τo Canzone Napoletana, τα γαλλικά chansons, τον ισπανικό κόσμο και άλλα υπο-δίκτυα, αλλά και από δύο μεγάλους διαρκώς εν κινήσει κόσμους: τον τσιγγάνικο και τον εβραϊκό (κυρίως τον Yiddish). Η δισκογραφία όχι μόνο ενσωματώνεται σε αυτό το πλαίσιο, αλλά διαδραματίζει καίριο ρόλο στον μετασχηματισμό του.

Έρευνα και κείμενο: Λεονάρδος Κουνάδης και Νίκος Ορδουλίδης