Γράφει για την καντάδα ο συνθέτης Διονύσιος Λαυράγκας στο άρθρο του "Η μορφή και η εξέλιξις του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού" στην εβδομαδιαία εφημερίδα "Τα παρασκήνια" (Έτος Α', αρ. φ. 30, Σάββατο 10.12.1938, σελ. 6):
«Η καντάδα, το λαϊκόν τούτο τραγούδι των Επτανησίων, απότοκον ξενικών επιρροών και Βενετσιάνικου πολιτισμού, δύναται να θεωρηθή ως το μόνον εκπρόσωπον του Επτανησιακού Φολ.Κλορ. Ο λαός ο οποίος αυτοσχεδιάζει και στίχους και μουσικήν ταυτοχρόνως, εκτελεί συνάμα την σύνθεσίν του εις πρωτόγονον αρμονικήν χορωδίαν με πρίμα, σεκόντα, μπάσα, σουλτάνες κλπ. εν αντιθέσει προς το μονόφωνον μελολόγημα της λοιπής Ελλάδος όπου το τριημιτόνιον και λοιπά στοιχεία του χρωματικού ανατολικού τρόπου χρησιμεύουν ως βάσις της συνθέσεώς του. Τα κοράλε αυτά με τα οποία ο Επτανησιακός λαός εκφράζει το αίσθημά του και αποτελούν κατά κανόνα το αποκορύφωμα πάσης λαϊκής διασκεδάσεως και εορτής, μένουν μόνον ως εκδήλωσις ιδιαιτέρας τινός ψυχικής διαθέσεως, δεν είναι όμως ικανά να συνεισφέρουν εις τον Έλληνα συνθέτην νέα στοιχεία συνθετικού υλικού προς δημιουργίαν εθνικής τέχνης. Αλλ' αν οι καντάδες δεν προσφέρουν νέας πηγάς προς εθνικήν δημιουργίαν όπως τα δημώδη της λοιπής Ελλάδος, μένουν όμως πάντοτε χαρακτηριστικά πρότυπα μουσικής εκδηλώσεως ενός τμήματος του Ελληνικού λαού, φανερώνοντα απολέπτυνσιν μουσικού αισθήματος και ανωτέρου επιπέδου καλλιτεχνικήν διαίσθησιν».