Το πρόβλημα του φτωχού εργάτη που αγαπά την πλούσια κόρη ή το αντίθετο, ένα θέμα που τόσο απασχόλησε τον μεταπολεμικό ελληνικό κινηματογράφο, θίγεται και στο τραγούδι αυτό του 1940.
Όπως και σε άλλο, προγενέστερο τραγούδι του Παναγιώτη Τούντα, με τίτλο "Εργάτης" καταγράφεται και εδώ το ύψος του ημερομισθίου της εποχής για ένα οικοδόμο (110 δραχμές). Αν αναλογιστεί κανείς ότι περίπου 100 δραχμές (30 λεπτά του ευρώ) ήταν και η τιμή του δίσκου των 78 στροφών, γίνεται κατανοητό πόσο δυσπρόσιτη ήταν για τα λαϊκά στρώματα η αγορά του. Στις λαϊκές συνοικίες, τα ρεμπέτικα διαδόθηκαν και επικράτησαν και σε πωλήσεις, χάρη στα καφενεία και στα κέντρα που είχαν γραμμόφωνα, καθώς και από τους επαγγελματίες γυρολόγους, τους περίφημους φωνογραφιτζήδες. Ο Γιώργος Μπάτης έγραψε σχετικό τραγούδι με τίτλο "Οι φωνογραφιτζήδες" (δίσκος His Master’s Voice AO 2334, Αθήνα 1936).