Το τραγούδι βασίζεται στη μελωδία "Μπουρνοβαλιός μανές" ή "Μανέ Μπουρνοβαλιά", ο οποίος ηχογραφήθηκε αρκετές φορές, σε διάφορες παραλλαγές και με διαφορετικούς στίχους, στην ελληνική ιστορική δισκογραφία. Ενδεικτικά:

- Αντ. Κανδρής, "Με την αδιαφορίαν σου" (Ο Απόλλων A-204, Αθήνα 1908)
- Γ. Τσανάκας, "Βουρνοβαλιός μανές" (Odeon 54733, πιθανώς Θεσσαλονίκη 1909)
- Λευτέρης (Μενεμενλής), "Μανέ Μπουρνοβαλιά" (Favorite 1-55019, Κωνσταντινούπολη 10 Φεβρουαρίου 1911)
- Μαρίκα Παπαγκίκα, "Μπουρνοβαλιό" (Columbia 56061-F, Νέα Υόρκη, Απρίλιος 1927)
- Λεωνίδας Σμυρνιός, "Η χήρα" (Victor CVE 38450 - 68808-B, Νέα Υόρκη, 11 Απριλίου 1927)
- Γιώργος Κατσαρός (Θεολογίτης), "Και γιατί δεν μας το λες" (Victor V-59065-B, ανατυπώσεις: RCA Victor 38-3067 και Orthophonic S-685-B, Κάμντεν, Νέα Υερσέη, ΗΠΑ, 18 Μαΐου 1928, η παρούσα ηχογράφηση)
- Κώστας Καρίπης, "Μπουρνοβαλιά μανές" (Odeon GA-1268 /A 190131 b & ανατύπωση Columbia USA G-7057-F, Αθήνα 1928)
- Αντώνης Νταλγκάς, "Μανές Μπουρνοβαλιός" (His Master's Voice AO 223, Αθήνα 1928)
- Βαγγέλης Σωφρονίου, "Μπουρνοβαλιά" (Columbia England 18059, Αθήνα 1929)
- Γιώργος Νοδέος, "Μα γιατί δεν μας το λες" (Odeon GA 1420, Αθήνα 1928 ή 1929)

Στην ετικέτα του δίσκου αναγράφεται «Ρεμπέτικο». Συχνά, στο γλωσσάρι των ρεμπετόφιλων ο όρος «ρεμπέτικο» ταυτίζεται με πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές. Το ρεμπέτικο έχει ταυτιστεί με τον Πειραιά, και σημαία του αποτελεί το μπουζούκι. Από την άλλη, συχνά στην δημόσια σφαίρα αναφέρεται και η σχολή του «σμυρνέικου ρεμπέτικου», είτε ως μια κατηγοριοποίηση του είδους, είτε ως ο πρόδρομός του. Και όμως, η ιστορική δισκογραφία, δηλαδή τα δισκάκια που ξεκίνησαν να ηχογραφούνται από τα τέλη του 19ου αιώνα σε όλον τον κόσμο, με πρωτόγονο εξοπλισμό και τεχνικές, φανερώνουν μια διαφορετική πραγματικότητα. Η έρευνα σε αυτά τα τεκμήρια της ιστορικής δισκογραφίας φανερώνει πως ο όρος «ρεμπέτικο» ξεκινάει να τυπώνεται στις ετικέτες των δίσκων περίπου το 1912, σε ελληνικές ηχογραφήσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη. Μέχρι στιγμής, έχουν εντοπιστεί τουλάχιστον 80 ηχογραφήματα, στην ετικέτα των οποίων αναγράφεται ο όρος. Δύο είναι τα εντυπωσιακά στοιχεία: αφενός, οι ηχογραφήσεις αυτές πραγματοποιήθηκαν την δεκαετία του 1910, του 1920 και του 1930. Ο Βαμβακάρης ξεκινάει να ηχογραφεί στην Αθήνα το 1933. Άρα, δεν μπορεί να ταυτιστεί, εύκολα και αποκλειστικά, η δική του δισκογραφική καριέρα με τον όρο. Τουναντίον, η λέξη «ρεμπέτικο» αρχίζει και εξαφανίζεται από τις ετικέτες, μετά το 1933. Αφετέρου, μια ακρόαση των μουσικών έργων που χαρακτηρίστηκαν στην ετικέτα ως «ρεμπέτικα», ξαφνιάζει. Κανένα από αυτά τα ηχογραφήματα δεν περιέχει μπουζούκι. Επιπλέον, ένα κομμάτι των μουσικών έργων δεν «κοιτάζει» στα ανατολικά. Συνολικά, τα μέχρι τώρα ευρήματα αφορούν ηχογραφήσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, στην Αθήνα, τη Νέα Υόρκη και το Σικάγο. Φαίνεται πως ο όρος υπήρξε μάλλον επινόηση της δισκογραφίας, της πρώιμης αυτής βιομηχανίας του ήχου, της οποίας οι αποφάσεις καθόρισαν πολλές φορές τις εξελίξεις, σχετικά με το ιστορικό αυτό ρεπερτόριο και τον τρόπο με τον οποίο αυτό έφτασε στα αυτιά μας.