Μέχρι την εμφάνιση της δισκογραφίας στην Ελλάδα, ο βασικός χώρος μέσα στον οποίο κινείται το “ελαφρό” ελληνικό τραγούδι είναι η θεατρική σκηνή. Ο ρόλος της επιθεώρησης (αλλά και της οπερέτας, μέχρι τη “δύση” της) στη διάδοση ενός τραγουδιού θα συνεχίσει να υφίσταται για πολλά ακόμα χρόνια παράλληλα με τη δισκογραφία, καθώς εκείνη κάνει τα πρώτα της αργά βήματα. Η προοπτική βέβαια μιας δισκογραφικής καριέρας, εντείνει τις προσπάθειες συνθετών και στιχουργών για καινούργια τραγούδια. Και καθώς περνά ο καιρός, αυτή η προοπτική γίνεται η κύρια φιλοδοξία τους, ακόμα κι όταν ένα τραγούδι τους γράφεται για ή ξεκινά από τη σκηνή της επιθεώρησης.
...Το μουσικό πρόσωπο του υλικού καθορίζεται από την προσκόλληση όχι μόνο στο πνεύμα αλλά και στο γράμμα της δυτικοευρωπαϊκής ψυχαγωγικής μουσικής στο πλαίσιο της γνωστής προσπάθειας προσέγγισης της ευρωπαϊκής αστικής κουλτούρας. Σε ό,τι αφορά τη θεματολογία των πρώτων τραγουδιών που καταγράφονται στην “ελαφρά” δισκογραφία, παραμένουν οι αναφορές του παλιότερου αθηναϊκού τραγουδιού (ρομαντισμός, κρασί, ταβέρνα, γυναίκα) αλλά όλο και ανοίγεται περισσότερο σε λογής αισθηματικές περιπτώσεις που μπορεί να προσεγγίσουν και το νεώτερο ακροατή. Γενικά κυριαρχεί μια ατμόσφαιρα αισθηματικής φυγής που μπορεί να πει κανείς ότι μάλλον αντιστρατεύεται την ένταση των αργεντίνικων ταγκό και των άλλων εποχιακών χορευτικών ρυθμών που εισάγονται από χρόνο σε χρόνο στην αθηναϊκή ψυχαγωγία. Ο “έρως” είναι κατά βάσιν ρομαντικός αλλά, καθώς η σκηνή της επιθεώρησης και της οπερέτας απελευθερώνονται όλο και περισσότερο με βάση τα ηθικά δεδομένα της εποχής, κάνουν σιγά σιγά την εμφάνισή τους και τραγούδια εξαιρετικά ...πιπεράτα για τις αντιλήψεις της εποχής.