Για την εξάπλωση της τζαζ στην Ελλάδα κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου γράφει η Λέτα Κρίσιλα (Λέτα Κρίσιλα, Η τζαζ στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1920-1930, Μεταπτυχιακή εργασία, Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Μουσικών Σπουδών, Κέρκυρα Μάιος 2017, σελ. 66-71): «Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’20 η Ελλάδα βρισκόταν σε μια διαδικασία ανάπτυξης ενός δικού της στυλ Ελληνικής τζαζ. Εκτός από τις ξένες τζαζ-μπαντ που έρχονταν στην Ελλάδα, οι Έλληνες μουσικοί σχημάτιζαν τις δικές τους τζαζ-μπαντ, οι ελληνικές ορχήστρες και οι φιλαρμονικές μπάντες έπαιζαν έργα γραμμένα στο ύφος της τζαζ, και πολλοί Έλληνες συνθέτες έγραφαν τραγούδια βασισμένα στους ρυθμούς της. Τέλος, η τζαζ στην Ελλάδα -όπως ακριβώς συνέβαινε στις χώρες του εξωτερικού- εισχώρησε σε όλους τους τομείς, στα χορευτικά κέντρα, στα θέατρα, στους κινηματογράφους, στη λογοτεχνία, στον έντεχνο μουσικό χώρο, στη ζωγραφική και στη σκιτσογραφία. [...]
Πολλοί από τους καταξιωμένους μαέστρους της εποχής εκείνης διηύθυναν τις ορχήστρες αυτές ή κατήρτιζαν το πρόγραμμα του χορού κατά τη διάρκεια των Αποκριών. [...]
Οι Έλληνες μουσικοί διηύθυναν ορχήστρες και τζαζ-μπαντ ή έπαιζαν διάφορα όργανα σε χορευτικές εκδηλώσεις και κοσμοπολίτικα κέντρα της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Καβάλας, και εκτός της αποκριάτικης περιόδου.
[...] Επίσης σχημάτιζαν μικρά σύνολα, ορχήστρες και μπάντες, και έπαιζαν σχεδόν παντού: "στα λιγότερο αριστοκρατικά κέντρα τα ζεύγη χορεύουν με τη συνοδεία τριών οργάνων", "ο λόχος είχε προμηθευτεί ορχήστρα με ένα πιάνο, βιολί κι άλλα όργανα τα οποία αποτέλεσαν ολόκληρη τζαζ-μπαντ", "πολλά μικροκαφενεία τη νύχτα μετασχηματίζονται σε χορευτικά κέντρα που με τη συνοδεία ενός οργανέτου χορεύουν οι συλφίδες της συνοικίας φοξ-τροτ ή σίμμυ". Ακόμη και σε ελληνικά γλέντια, σε ταβέρνες και ουζοπωλεία οι μουσικοί έπαιζαν τη νέα μουσική με σαντούρια, κιθάρες και ερασιτεχνικές μαντολινάτες: "…οι νέοι διαμαρτυρήθηκαν κι έτσι άρχισαν τα βιολιά και τα σαντούρια να παίζουν φοξ-τροτ… και χόρευαν κατά ζεύγη όπως στα ντάνσιγκ και στα άλλα κοσμικά χορευτικά κέντρα". Ακόμη και οι λατέρνες έπαιζαν φοξ-τροτ στα καφενεία, και στους δρόμους ακούγονταν τα ταγκό σεντιμεντάλ υπό τη συνοδεία ενός μαντολίνου».
Για την εξάπλωση της τζαζ στην Ελλάδα κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου γράφει η Λέτα Κρίσιλα (Λέτα Κρίσιλα, Η τζαζ στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1920-1930, Μεταπτυχιακή εργασία, Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Μουσικών Σπουδών, Κέρκυρα Μάιος 2017, σελ. 66-71): «Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’20 η Ελλάδα βρισκόταν σε μια διαδικασία ανάπτυξης ενός δικού της στυλ Ελληνικής τζαζ. Εκτός από τις ξένες τζαζ-μπαντ που έρχονταν στην Ελλάδα, οι Έλληνες μουσικοί σχημάτιζαν τις δικές τους τζαζ-μπαντ, οι ελληνικές ορχήστρες και οι φιλαρμονικές μπάντες έπαιζαν έργα γραμμένα στο ύφος της τζαζ, και πολλοί Έλληνες συνθέτες έγραφαν τραγούδια βασισμένα στους ρυθμούς της. Τέλος, η τζαζ στην Ελλάδα -όπως ακριβώς συνέβαινε στις χώρες του εξωτερικού- εισχώρησε σε όλους τους τομείς, στα χορευτικά κέντρα, στα θέατρα, στους κινηματογράφους, στη λογοτεχνία, στον έντεχνο μουσικό χώρο, στη ζωγραφική και στη σκιτσογραφία. [...]
Πολλοί από τους καταξιωμένους μαέστρους της εποχής εκείνης διηύθυναν τις ορχήστρες αυτές ή κατήρτιζαν το πρόγραμμα του χορού κατά τη διάρκεια των Αποκριών. [...]
Οι Έλληνες μουσικοί διηύθυναν ορχήστρες και τζαζ-μπαντ ή έπαιζαν διάφορα όργανα σε χορευτικές εκδηλώσεις και κοσμοπολίτικα κέντρα της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Καβάλας, και εκτός της αποκριάτικης περιόδου.
[...] Επίσης σχημάτιζαν μικρά σύνολα, ορχήστρες και μπάντες, και έπαιζαν σχεδόν παντού: "στα λιγότερο αριστοκρατικά κέντρα τα ζεύγη χορεύουν με τη συνοδεία τριών οργάνων", "ο λόχος είχε προμηθευτεί ορχήστρα με ένα πιάνο, βιολί κι άλλα όργανα τα οποία αποτέλεσαν ολόκληρη τζαζ-μπαντ", "πολλά μικροκαφενεία τη νύχτα μετασχηματίζονται σε χορευτικά κέντρα που με τη συνοδεία ενός οργανέτου χορεύουν οι συλφίδες της συνοικίας φοξ-τροτ ή σίμμυ". Ακόμη και σε ελληνικά γλέντια, σε ταβέρνες και ουζοπωλεία οι μουσικοί έπαιζαν τη νέα μουσική με σαντούρια, κιθάρες και ερασιτεχνικές μαντολινάτες: "…οι νέοι διαμαρτυρήθηκαν κι έτσι άρχισαν τα βιολιά και τα σαντούρια να παίζουν φοξ-τροτ… και χόρευαν κατά ζεύγη όπως στα ντάνσιγκ και στα άλλα κοσμικά χορευτικά κέντρα". Ακόμη και οι λατέρνες έπαιζαν φοξ-τροτ στα καφενεία, και στους δρόμους ακούγονταν τα ταγκό σεντιμεντάλ υπό τη συνοδεία ενός μαντολίνου».
© 2019 ΑΡΧΕΙΟ ΚΟΥΝΑΔΗ
