Αν και ο κινηματογράφος κάνει την εμφάνισή του και στην Ελλάδα από τις αρχές του 20ού αιώνα, η μαζικότερη αποδοχή του μέσου, εντοπίζεται στα χρόνια του Μεσοπολέμου. Τότε αρχίζουν να γυρίζονται και να προβάλλονται περισσότερες ελληνικές ταινίες –που σιγά σιγά γίνονται και ομιλούσες– αλλά γνωρίζουν μεγάλες δόξες και ταινίες αμερικάνικες, γαλλικές και γερμανικές. Η δισκογραφία –που και αυτή κάνει τα πρώτα της βήματα σε ελληνικές συνθήκες– στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό σε μελωδίες και τραγούδια που ξεκινούν από τον κινηματογράφο της εποχής –τόσο τον ξένο, όσο και τον ελληνικό.
...Άλλωστε, και αυτά στηρίζονται στους ρυθμούς της μόδας (ταγκό, βαλς) και επιπλέον το πέρασμά τους από την μεγάλη οθόνη, είναι ένα σοβαρό πλεονέκτημα στην προβολή τους, σε μια εποχή που η δισκογραφία δεν έχει ακόμα αναπτύξει τα δικά της μέσα για προβολή. Τα ξένα τραγούδια αποκτούν βέβαια ελληνικά λόγια –ανάλογα με αυτά που έχουν τα ελαφρά τραγούδια της εποχής ή πιο σπάνια, με αναφορές στην κινηματογραφική τους αφετηρία. Είναι χαρακτηριστικό ότι σιγά σιγά εμφανίζονται στιχουργοί που έχουν ως βασική δραστηριότητα την γραφή ελληνικών στίχων σε ξένα τραγούδια… Τα τραγούδια που έχουν αφετηρία ελληνικές κινηματογραφικές παραγωγές, δεν είναι ακόμα πολλά -όπως και οι ταινίες. Κι είναι ακόμα λιγότερες βέβαια -και οι ταινίες όπως και τα τραγούδια- που διασώθηκαν στο χρόνο...