Προέρχεται από την οπερέτα "Κική-Κοκό" (1928) των Γιάννη Κομνηνού, Σπύρου Ποταμιάνου με τον θίασο Οικονόμου-Σαμαρτζή.
Η Γαρυφαλλιά Παπαμάρκου στην εργασία «Πορνεία, σεξουαλικότητα και γυναικεία χειραφέτηση στις 78 στροφές – Το φύλο στο Μεσοπόλεμο μέσα από τα τεκμήρια του Εικονικού Μουσείου Αρχείου Κουνάδη», την οποία εκπόνησε στο πλαίσιο του προγράμματος υποτροφιών του Αρχείου Κουνάδη, κατατάσσει το τραγούδι στα "Σεξουαλικά" και σχολιάζει:

"Τα σεξουαλικά τραγούδια που παρατίθενται παραπάνω δεν ταυτίζονται με την ρητορική του φεμινιστικού κινήματος της εποχής του Μεσοπολέμου, η οποία κατέκρινε την σεξουαλικότητα σε άντρες και γυναίκες. Είναι εμφανές ότι η ανάγκη του ανθρώπου για ερωτική συνεύρεση εξυπηρετεί, σύμφωνα με τον Freud (2018), τόσο την αναπαραγωγή όσο και την σωματική ηδονή. Συνεπώς, η σεξουαλικότητα είναι έμφυτη στον άνθρωπο, όποτε από αυτή την άποψη η εξύμνησή της σε τραγούδια μιας συντηρητικής εποχής, δεν θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση. Η πιο ενδιαφέρουσα παρατήρηση, βάσει των παραπάνω τραγουδιών είναι ότι πολλά εξ αυτών, όπως Ο λούστρος, Το τραγούδι του μανάβη, Το αεροπλάνο, το Καλέ πατώνεις και Οι μπανάνες, φαίνεται να αναφέρονται στην αντρική πορνεία, η οποία, όμως, δεν υποβιβάζει το υποκείμενο (εδώ τον άντρα), αλλά τον εξυμνεί για τα κατορθώματά του. Σε αντίθεση με τα τραγούδια που αναφέρονται στη γυναικεία πορνεία, ο άντρας είναι ένας ισχυρός επιβήτορας, ο οποίος υπερηφανεύεται για τα «προσόντα» του και τις κατακτήσεις του. Αυτό το στοιχείο αναδεικνύει την κοινωνική ανισότητα των φύλων την εποχή εκείνη. Αντιστοίχως, η γυναίκα, εμφανίζεται να προκαλεί μεν τις αντρικές σεξουαλικές ορμές, τελικά υποβιβάζεται και παρουσιάζεται δε ως παθητικός τους δέκτης (π.χ. Το ελατήριο, Δια το βύσσινό σου)".