Το τραγούδι κυκλοφόρησε σε παρτιτούρα από τον εκδοτικό οίκο Γ. Φέξη το 1900 σε επιμέλεια Διονύσιου Λαυράγκα.
Το τραγούδι αναφέρει ο Διονύσιος Λαυράγκας στο άρθρο του "Η μορφή και η εξέλιξις του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού" στην εβδομαδιαία εφημερίδα "Τα παρασκήνια"(Έτος Α', αρ. φ. 30, Σάββατο 10.12.1938, σελ. 1):
«Το δημώδες άσμα ενός Λαού είναι το κάτοπτρον της ψυχικής του διαθέσεως, είναι η συνολική εκδήλωσις των συναισθημάτων του, του χαρακτήρος του, μία εικών της καλλιτεχνικής του διανοήσεως και τρόπον τινά ο μουσικός Εθνισμός του. Τα λαϊκά τραγούδια αποτελούν την πρωτογενή φόρμα και τη βάσιν της μουσικής αναπτύξεως ενός Έθνους, χειριζόμενο δε από εμπνευσμένους συνθέτας, είτε αυτοτελώς είτε εν μιμήσει, προσδίδουν το εθνικόν χρώμα εις εν μουσικόν καλλιτέχνημα. [...]
Το Ελληνικόν λαϊκόν τραγούδι αποκρυσταλλωθέν από μακρού χρόνου εις της Ελληνική ψυχήν ως εθνικόν σύμβολον, είναι πρότυπον ειδικής μελοποιίας και ρυθμού, είναι μια εξόχως ιδιόρρυθμος φανέρωσις της καλλιτεχνικής ιδιοσυγκρασίας μας, της τόσο ηδονικώς εντρυφώσης εις το μελαγχολικόν και σκούρο χρώμα των Ανατολικών τρόπων. Και τα τραγούδια τα καθ' αυτό λαϊκά, ακραιφνούς πρωτοτυπίας αλλ' αγνώστου εμπνεύσεως συνθέματα, ενέχουσι τόσον συγκεκριμένην την έκφρασιν, τόσον φανερόν το πάθος που τα διαπνέει, είτε λυρικά, είτε κλέφτικα είναι, τον ρυθμόν τόσον σκαλιστόν, ώστε τα διακρίνει κανείς ευκόλως μεταξύ των άλλων Ελληνικών επίσης ασμάτων των οποίων όμως η καταγωγή και η έμπνευσις έρχεται έξωθεν.
Πολλοί Τουρκικοί σκοποί, Ιταλικές καντσονέτες, Σερενάτες κλπ. που έφεραν εις τον τόπο μας ξέναι εμπορικαί και ναυτικαί επιμιξίαι παρέμειναν μετά και υπέστησαν την απαραίτητον λαϊκήν ζύμωσιν και μεταβολήν, αφού δε ενεδύθησαν τον δημώδη τύπον, επολιτογραφήθησαν και απέκτησαν οριστικώς την Ελληνικήν ιθαγένεια. Το "Καράβι από τη Χιο", η "Καταδίκη του Κλέφτου", το "Πήττα που έφαγε ο Σπανός", δια να αναφέρω όσα τυχαίως μου έρχονται εις την μνήμην, μολονότι έχουν ξενικήν την προέλευσιν, δύνανται να θεωρηθώσι πλέον ως Ελληνικά δημώδη από τα έγκατα των οποίων λείπει μόνο το Ελληνικόν πρωτόπλασμα».
Το τραγούδι κυκλοφόρησε σε παρτιτούρα από τον εκδοτικό οίκο Γ. Φέξη το 1900 σε επιμέλεια Διονύσιου Λαυράγκα.
Το τραγούδι αναφέρει ο Διονύσιος Λαυράγκας στο άρθρο του "Η μορφή και η εξέλιξις του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού" στην εβδομαδιαία εφημερίδα "Τα παρασκήνια"(Έτος Α', αρ. φ. 30, Σάββατο 10.12.1938, σελ. 1):
«Το δημώδες άσμα ενός Λαού είναι το κάτοπτρον της ψυχικής του διαθέσεως, είναι η συνολική εκδήλωσις των συναισθημάτων του, του χαρακτήρος του, μία εικών της καλλιτεχνικής του διανοήσεως και τρόπον τινά ο μουσικός Εθνισμός του. Τα λαϊκά τραγούδια αποτελούν την πρωτογενή φόρμα και τη βάσιν της μουσικής αναπτύξεως ενός Έθνους, χειριζόμενο δε από εμπνευσμένους συνθέτας, είτε αυτοτελώς είτε εν μιμήσει, προσδίδουν το εθνικόν χρώμα εις εν μουσικόν καλλιτέχνημα. [...]
Το Ελληνικόν λαϊκόν τραγούδι αποκρυσταλλωθέν από μακρού χρόνου εις της Ελληνική ψυχήν ως εθνικόν σύμβολον, είναι πρότυπον ειδικής μελοποιίας και ρυθμού, είναι μια εξόχως ιδιόρρυθμος φανέρωσις της καλλιτεχνικής ιδιοσυγκρασίας μας, της τόσο ηδονικώς εντρυφώσης εις το μελαγχολικόν και σκούρο χρώμα των Ανατολικών τρόπων. Και τα τραγούδια τα καθ' αυτό λαϊκά, ακραιφνούς πρωτοτυπίας αλλ' αγνώστου εμπνεύσεως συνθέματα, ενέχουσι τόσον συγκεκριμένην την έκφρασιν, τόσον φανερόν το πάθος που τα διαπνέει, είτε λυρικά, είτε κλέφτικα είναι, τον ρυθμόν τόσον σκαλιστόν, ώστε τα διακρίνει κανείς ευκόλως μεταξύ των άλλων Ελληνικών επίσης ασμάτων των οποίων όμως η καταγωγή και η έμπνευσις έρχεται έξωθεν.
Πολλοί Τουρκικοί σκοποί, Ιταλικές καντσονέτες, Σερενάτες κλπ. που έφεραν εις τον τόπο μας ξέναι εμπορικαί και ναυτικαί επιμιξίαι παρέμειναν μετά και υπέστησαν την απαραίτητον λαϊκήν ζύμωσιν και μεταβολήν, αφού δε ενεδύθησαν τον δημώδη τύπον, επολιτογραφήθησαν και απέκτησαν οριστικώς την Ελληνικήν ιθαγένεια. Το "Καράβι από τη Χιο", η "Καταδίκη του Κλέφτου", το "Πήττα που έφαγε ο Σπανός", δια να αναφέρω όσα τυχαίως μου έρχονται εις την μνήμην, μολονότι έχουν ξενικήν την προέλευσιν, δύνανται να θεωρηθώσι πλέον ως Ελληνικά δημώδη από τα έγκατα των οποίων λείπει μόνο το Ελληνικόν πρωτόπλασμα».
© 2019 ΑΡΧΕΙΟ ΚΟΥΝΑΔΗ
