Προέρχεται από αταυτοποίητη επιθεώρηση ή οπερέτα.
Για άλλα νούμερα ή/και σχετικά με την Παλιά Στρατώνα, δες εδώ.
Όπως αναφέρει ο Αργύρης Τσιάπος (Αργύρης Τσιάπος, "Οι πρώτες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου" Σέρρες 2018, σελ. 297) κάποιες σκηνές της ελληνικής κινηματογραφικής ταινίας "Κοινωνική σαπίλα" (βλ. ό.π. 296-298) γυρίστηκαν στις κενές φυλακές του Παλιού στρατώνα το πρωί της 17ης Ιανουαρίου 1932.
Στην ετικέτα του δίσκου αναγράφονται οι χαρακτηρισμοί "Ρεμπέτικο" και "Comic Song" [κωμικό τραγούδι].
Για τις φυλακές της Παλιάς Στρατώνας, η οποία βρισκόταν επί της οδού Άρεως στο Μοναστηράκι, σημειώνει ο Παναγιώτης Κουνάδης (2010, 10: 20-21): «Η κατεδάφιση της Παλιάς Στρατώνας και τα τραγούδια που γράφτηκαν γι’ αυτήν επανέφεραν τη φρίκη μέσα στην οποία έζησαν όσοι βρέθηκαν στα κελιά της, πολλοί από τους οποίους άφησαν εκεί μέσα την τελευταία τους πνοή, αν και δεν ήταν καταδικασμένοι σε θάνατο. Σε ανάμνηση αυτής της εποχής παραθέτουμε το αποκαλυπτικό τεκμήριο που κατέγραψε ο χρονικογράφος που υπογράφει με το γράμμα Π. στο περιοδικό "Παρνασσός":
"Μία κάδη αποχωρημάτων, εντός της οποίας συμφύρονται σάρκες μετά κουρελιών όπως τα σκουλήκια ανακυκώνται μέσα εις το σάπιο τυρί. Ιδού η εικών των φυλακών του Παλαιού Στρατώνος.
Πρέπει να έχης καρδιάν από μέταλλον κατασκευής τηλεβόλων, διά να μη εκραγή αύτη εις το θέαμα της αθλιότητος που περικλείουν οι τοίχοι των κατ’ ευφημισμόν επανορθωτικών αυτών φυλακών, πράγματι δε οχετού ακαθαρσίας, αθλιότητος, βλασφημίας, εκβιασμού, τραμπουκισμού, βιασμού, τρομοκρατίας, και όλων των όρων που μπορεί ο καθένας μας να χρησιμοποίηση διά κάθε κατακάθι κοινωνικόν. Εκεί μέσα η Δικαιοσύνη είνε ντυμένη κουρέλια αποτροπιασμού και παπουτσωμένη με δύο δοχεία νυκτερινής χρήσεως και αντί περικεφαλαίας φέρουσα την γνωστήν κάδην επί της κεφαλής, απονέμει το δίκαιον, κρατούσα εις την δεξιάν, αντί της αλληγορικής ζυγαριάς, μίαν κάμαν χασισοπότου, επάνω εις την οποίαν είνε χαραγμένα τα λόγια που είπε ο Καμπρών.
Είνε ολιγώτερα της πραγματικότητος όσα σας διηγήθησαν περί αυτής της φυλακής-κολάσεως. Είνε ασυλλήπτως ανώτερα περιγραφής τα όσα μπορούν να ιδούν τα μάτια σας.
Αν οι πατέρες της εκκλησίας ήθελαν να σώσουν πράγματι τον κόσμον από της αμαρτίαις εις τας περιγραφάς των περί Κολάσεως, έπρεπε να είχον υπ’ όψιν τους ένα Παλαιόν Στρατώνα.
Οι τοίχοι του, πλήρεις επιγραφών, τοίχοι όχι όπως οι άλλοι, είνε μάρτυρες αψευδείς χιλίων δύο σκηνών ασυνήθων, σκηνών, όπου και η πλέον ξεκούρδιστη φαντασία ήτο αδύνατον ποτέ να συλλάβη. Ανάμεσα δε εις αυτούς, στεγάζονται ανάμικτοι δολοφόνοι μετά αισχροκερδών, κλέπται μετά ληστών, λωποδύται μετ’ έμπορων, εκτιόντων την προφυλάκισιν μιας ανακοπής επί λιπομαρτυρία, μεσήλικες μετά γερόντων, νέοι μετά μισοκόπων. Παιδιά δεκαεπτά ετών μετά πωγωνοφορούντων ανθρώπων των κατέργων. Και εκεί όπου ψάχνεις να εύρης την Δικαιοσύνην φυλακισμένην, και φυλακισμένην μάλιστα μέσα εις το περίφημον μπουντρούμι, μίαν οπήν δηλαδή σκαμμένην εις το χώμα, ανήλιον, άφωτον, υγράν όσον επτά κολάσεις ομού, δεν βρίσκεις παρά παν ό,τι αντίκειται εις τον νόμον, εις την ηθικήν, εις τον ανθρωπισμόν, εις την αιδώ, νομιμοποιημένον κατ’ έθος, και επιβαλλόμενον με την αυθάδειαν που οι νόμοι αυτοί οι άγραφοι επιβάλλονται, εκεί όπου ο πολιτισμός και η αστυνομία δεν έχουν ακόμη φθάσει.
Ο Παλαιός Στρατών, καταργούμενος, κυλιόμενος, τιναζόμενος διά δυναμίτιδος από ένα Yπουργόν που θέλει ν’ απαθανατίση το όνομά του, θα σημειώση εποχήν, όπως μία επανάστασις η οποία έγινε διά να ρίψη την φαυλότητα και την πορνικήν αναίδειαν από τούς θώκους των υπουργικών εδρών [...] Πρέπει να παρέλθουν καιροί πολλοί διά να λησμονήσης τα κίτρινα, όπως το χρυσάφι, πρόσωπα των εγκαθείρκτων εις τα ανήλια και ζοφώδη υπόγεια. Πρέπει να είσαι εξ ίσου παχύδερμον όπως η ιεραρχία η ελληνική, διά να μη ευχηθής μίαν ξενικήν κατοχήν προς μόνον τον σκοπόν ν’ απαλλάξη τον τόπον από ένα παρόμοιον δοχείον αποχρεμμάτων, Υπουργών, δικαστών και σκουπιστών παντός ιδρύματος, εντός του οποίου απονέμεται η ελληνική δικαιοσύνη».

The label of the record reads "Rebetiko". Often, in the glossary of rebetophiles, the term "rebetiko" is identified with very specific specifications. Rebetiko has been identified with the city-port of Piraeus, and its emblem is the bouzouki. On the other hand, rebetiko from Smyrna [Izmir] ("Smyrneiko rebetiko") is also often mentioned, either as a categorization of the genre, or as its precursor. And yet, historical discography, that is, the records that began to be produced from the end of the 19th century all over the world with primitive equipment and techniques, reveals a different reality. The research in this archival material of historical discography reveals that the term "rebetiko" began to be printed on the labels of the records around 1912, in Greek recordings that took place in Constantinople (Istanbul). So far, at least 80 recordings that are labeled with the term have been identified. There are two impressive facts: on the one hand, these recordings took place in the 1910s, 1920s and 1930s. Markos Vamvakaris started recording in Athens in 1933. So, his own recording career cannot be that easily and exclusively identified with the term. On the contrary, the word "rebetiko" began to disappear from labels after 1933. On the other hand, when listening to the musical works labeled as "rebetika", one might be surprised. None of these recordings contain a bouzouki. In addition, a part of the musical works is not oriented towards the East. Overall, the findings so far concern recordings made in Constantinople (Istanbul), Athens, New York and Chicago. It seems that the term was rather an invention of discography, of that early sound industry, whose decisions determined many times the developments regarding this historical repertoire and the way in which it reached us.