Σύμφωνα με τη "Στήλη του Τζογέ" (βλ. εφ. Η βραδυνή, 17.07.1926, σελ. 3), τη στήλη που υπέγραφε ο επιθεωρησιογράφος και κριτικός θεάτρου Σώτος Πετράς με το ψευδώνυμο "Ο Τζογές" και δημοσιευόταν στον αθηναϊκό Τύπο κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, το τραγούδι προέρχεται -κατά κάποιο τρόπο- από την πρωτότυπη και μοναδική μάλλον "Υπερεπιθεώρηση του Τζογέ".

Πρόκειται, όπως αναφέρεται στο ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου (βλ. Ο Τζογές της Βραδυνής και οι λέξεις του (συνεργασία του Κόρτο), "για ένα εκτεταμένο ευθυμογράφημα με την μορφή περιγραφής μίας φανταστικής θεατρικής πρεμιέρας" το οποίο δημοσιεύτηκε στις 18.07.1926 στις σελίδες της εφ. "Η βραδυνή" και το τραγούδι χάρισε ο στιχουργός του Ορφέας Καραβίας στην "υπερπιθεώρηση του Τζογέ".

Γράφει ο Τζογές (ό.π.), παραθέτοντας και τους στίχους του τραγουδιού, το οποίο φέρει την αφιέρωση "Στον φίλο μου Τζογέ που νοιώθει την ταβέρνα και τα τραγούδια της":

"Αύριο λοιπόν έχουμε την πρεμιέρα μου. Ούλοι οι θαυμασταί και φίλοι καλούνται, όπως ευαρεστούμενοι.... παρακολουθήσουν την παράσταση το μοναδικό αυτό θέαμα δημοσιευμένο. Με μεγάλη μου χαρά δημοσιεύω σήμερα ένα τραγούδι του φίλου μου κ. Ορφέως Καραβία χαρισμένο στην υπερεπιθεώρησί μου".

Σχετικά με την "υπερεπιθεώρηση" αναφέρεται στην ίδια εφημερίδα ("Η πρεμιέρα του Τζογέ", ό.π.): "Εις το αυριανόν μας φύλλον δημοσιεύεται ολόκληρος η υπερεπιθεώρησις του Τζογέ. Οι θαυμασταί του δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με μεγάλην ανυπομονησίαν περιμένουν την πρωτότυπον αυτήν πρεμιέρα. Μέσα σε μιάμιση σελίδα ο Τζογές μας σατυρίζει όλα τα τελευταία γεγονότα με μπρίο και πολύ αλάτι. Η υπερπιθεώρησις του Τζογέ μας, με καλλιτεχνικά σκίτσα του κ. Κλώνη με ένα νέο φοξ-τροτ της ταβέρνας γραμμένο από τον κ. Σακελλαρίδη και χαρισμένο σ' αυτόν, με τρεις προλόγους των κ. κ. Μωραϊτίνη, Βώττη και Λιδωρίκη ασφαλώς θα σημειώση μια μεγάλη επιτυχία. Οι αναγνώσται μας ας ετοιμασθούν λοιπόν να τον χειροκροτήσουν".

Στο φύλλο της 18.07.1924 της εφ. Η βραδυνή, στις σελ. 4 και 5, παρουσιάζεται-δημοσιεύεται η "υπερεπιθεώρηση του Τζογέ", το κείμενό της δηλαδή, μαζί με τους τρεις προαναφερθέντες προλόγους, τα σκίτσα του Κλεόβουλου Κλώνη, στίχους τραγουδιών και τη χειρόγραφη παρτιτούρα του τραγουδιού "Αχ Κατινάκι (Το φοξ της ταβέρνας)" που συνέθεσε ο Θ. Σακελλαρίδης σε στίχους του Τζογέ ειδικά για αυτήν την -επί χάρτου στην κυριολεξία- υπερεπιθεώρηση.

Σχετικά με την "πρεμιέρα" της αναφέρεται στο παραπάνω φύλλο της εφημερίδας (βλ. "Η 'πρώτη' του Τζογέ", εφ. Η βραδυνή, 18.07.1926, σελ. 3): «Με εξαιρετικήν επιμέλειαν, παρουσιάζει ο Τζογές μας σήμερον εις την 4ην και 5ην σελίδα την υπερεπιθεώρησίν του που με τόσην ανυπομονησίαν αναμένουν οι θαυμασταί του. Τα γεμάτα σάτυραν και επικαιρότητα νούμερά της, θα ρουφηχτούν με πολύ όρεξι από τους αναγνώστας μας. Η υπερεπιθεώρησις του Τζογέ, λόγω πληθώρας της ύλης των σημερινών αγώνων αυτοκινήτων, υπέστη ένα μικρό "ψαλλίδισμα", το οποίον όμως, καθόλου δεν μειώνει την αξίαν της. Άλλωστε, όπως και ο ίδιος λέγει "όλες αι επιθεωρήσεις ψαλλιδίζονται την επομένην της παραστάσεών των. Τι σήμερα λοιπόν τι αύριο!" Δεν είν' έτσι;»

Σύμφωνα με τον Catalogue of Copyright Entries New Series Vol 24 Part 3, Musical Compositions, σελ. 1421, συνθέτης του τραγουδιού είναι ο Δημοσθένης Ζάττας και στιχουργός ο Ορφέας Καραβίας.

The label of the record reads "Rebetiko". Often, in the glossary of rebetophiles, the term "rebetiko" is identified with very specific specifications. Rebetiko has been identified with the city-port of Piraeus, and its emblem is the bouzouki. On the other hand, rebetiko from Smyrna [Izmir] ("Smyrneiko rebetiko") is also often mentioned, either as a categorization of the genre, or as its precursor. And yet, historical discography, that is, the records that began to be produced from the end of the 19th century all over the world with primitive equipment and techniques, reveals a different reality. The research in this archival material of historical discography reveals that the term "rebetiko" began to be printed on the labels of the records around 1912, in Greek recordings that took place in Constantinople (Istanbul). So far, at least 80 recordings that are labeled with the term have been identified. There are two impressive facts: on the one hand, these recordings took place in the 1910s, 1920s and 1930s. Markos Vamvakaris started recording in Athens in 1933. So, his own recording career cannot be that easily and exclusively identified with the term. On the contrary, the word "rebetiko" began to disappear from labels after 1933. On the other hand, when listening to the musical works labeled as "rebetika", one might be surprised. None of these recordings contain a bouzouki. In addition, a part of the musical works is not oriented towards the East. Overall, the findings so far concern recordings made in Constantinople (Istanbul), Athens, New York and Chicago. It seems that the term was rather an invention of discography, of that early sound industry, whose decisions determined many times the developments regarding this historical repertoire and the way in which it reached us.