Προέρχεται από την επιθεώρηση των Γιώργου Ασημακόπουλου - Αντώνη Βώττη - Δημήτρη Γιαννουκάκη - Γιώργου Βιτάλη "Σουφραζέτα" η οποία πρωτοπαρουσιάστηκε στις 5.5.1929 στο θέατρο "Μοντιάλ" από τον θίασο Μακέδου.
Όπως αναφέρει η εφ. "Η Ελληνική" (αρ. φ. 1538, 14.5.1929, σελ. 2) σχετικά με την επιθεώρηση και το συγκεκριμένο νούμερο-τραγούδι: «Αι περισσότεραι σκηναί, ιδίως οι "Αρμένηδες", η "Παλιά Στρατώνα" καταχειροκροτούνται και επαναλαμβάνονται δις και τρις».
Ενδεικτική της επιτυχίας είναι και η διαφημιστική καταχώρηση που δημοσιεύτηκε στην ίδια εφημερίδα ("Η Ελληνική" (αρ. φ. 1544, 20.5.1929, σελ. 5) με τις 10 νέες σκηνές που προστέθηκαν στην "Σουφραζέτα" και την αναφορά "Νέοι χαιρετισμοί στην Παλιά Στρατώνα".
Σύμφωνα με τα στοιχεία που σενέλεξε ο Μανόλης Σειραγάκης, νούμερα σχετικά με την Παλιά Στρατώνα, τα οποία πιθανώς περιλαμβάνουν και τραγούδια, καταγράφονται και στις επιθεωρήσεις:
1. "Πεισματάρα", των Θάνου - Μεσολογγίτη - Τρεμπέλα - Κατριβάνου (πρωτοπαρουσιάστηκε το 1932 από τον θίασο Μηλιάδη)
2. "Σκανδαλιάρα", των Ζαχόπουλου - Παπαδούκα - Καπετανάκη - Μαρτίνο (πρωτοπαρουσιάστηκε το 1932 από τον θίασο Κυριακού)
Σε δημοσίευμα της εφ. "Η Ελληνική" (28.08.1932, σελ. 2) με τίτλο "Θριαμβεύει η 'Σκανδαλιάρα' εις το θέατρον 'Λαού'" αναφέρεται: "Πρέπει να επισκεφθή κανείς το δροσόλουστο θεατράκι και να ιδή τον κ. Π. Κυριακόν εις την νέαν του δημιουργίαν, 'Τα ευρήματα της Παληάς', όπου παραπονείται διά το γκρέμισμα της Παλαιάς Στρατώνος, ενώ συγχρόνως ευρίσκει εις τα ερείπιά της διάφορα αντικείμενα, τα οποία κατά καιρούς ελησμόνησαν διάφοροι καταχρασταί και διάφορα πολιτικά πρόσωπα, τα οποία επέρασαν από αυτήν. Ιδού μερικοί στίχοι:
Όταν έμαθα προχτές πως τη γκρεμίζανε
πήγ' αμέσως εις τον τόπο του εγκλημάτου
για να κλάψω την Παληά που ξαφανίζανε
σαν το γυιο μωρέ που κλαίει τη μαμά του.
Και πάρα κάτω:
Βρήκα μάτσα κοκκαλάκια από κοτόπουλο
από πέρδικες και φασιανούς βαρβάτους,
και κοντά σε μια φτερούγ' από... Γαλλόπουλο
κι ένα σωληνάριο με κινίνη... Κράτους".
3. "Όλα μέσα", των Ασημακόπουλου - Γιαννουκάκη - Μεταξά - Νικολαΐδη - Κωνσταντινίδη - Μαρτίνο (πρωτοπαρουσιάστηκε το 1931 στο θέατρο "Λαού" από τον θίασο Λεπενιώτη). Εκτός από το νούμερο "Παληά Στρατώνα" που αναγράφεται στο πρόγραμμα της παράστασης (βλέπε εδώ), σε δημοσίευμα της εφ. "Εθνικός Κήρυξ" ("Τα συνοικιακά μας θέατρα εις το απόγειον της δόξης των", αρ. φ. 5941, Κυριακή 2.8.1931, σελ. 18), το οποίο αναφέρεται στην επιθεώρηση, καταγράφονται οι παρακάτω στίχοι από το νούμερο "Κτηματολόγιο" (δες εδώ) τους οποίους σύμφωνα με τον συντάκτη του άρθρου Αλ. Παπαδήμα, τραγουδάει ο Π. Κυριακός "καταρτίζοντας το κτηματολόγιο της νέας Ελλάδας":
Και της Αθήνας την Κορώνα,
την ξακουστή παληά Στρατώνα,
οι εντιμότατοι ας την πάρουν
κι αν σκαπουλάρουν καμμιά φορά,
εις την Ελλάδα η αχλάδα
την έχει όπισθεν την ουρά.
4. Σε αταυτοποίητη επιθεώρηση (παραστάθηκε στην Αμερική το 1929 ;), από την οποία προέρχεται και το ομότιτλο τραγούδι "Παλιά Στρατώνα".
Για τις φυλακές της Παλιάς Στρατώνας βλέπε εδώ.
Όπως αναφέρει ο Αργύρης Τσιάπος (Αργύρης Τσιάπος, "Οι πρώτες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου" Σέρρες 2018, σελ. 297) κάποιες σκηνές της ελληνικής κινηματογραφικής ταινίας "Κοινωνική σαπίλα" (βλ. ό.π. 296-298) γυρίστηκαν στις κενές φυλακές του Παλιού στρατώνα το πρωί της 17ης Ιανουαρίου 1932.