Ζακυνθινή καντάδα, η οποία παραπέμπει στις πολιτικές διαμάχες που συντάραζαν τη Ζάκυνθο κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας αλλά και μετά την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα (1864). Πρωταγωνιστές των έντονων αντιπαραθέσεων, ενίοτε και αιματηρών, ήταν οι “άνθρωποι” του Κωνσταντίνου Λομβάρδου, γι' αυτό και ονομάστηκαν “Λομβαρδιανοί” ή “Λομπαρδιανοί”.
Ο Κ. Λομβάρδος (Ζάκυνθος, 1820 – Αθήνα, 1888) είχε εκλεγεί στην Ιόνιο Βουλή επί Αγγλοκρατίας με την παράταξη των ριζοσπαστών, αλλά δεν άργησε να βαδίσει το δικό του δρόμο, απονευρώνοντας το ριζοσπαστικό κίνημα από το δημοκρατικό/κοινωνικό του περιεχόμενο και επιμένοντας αποκλειστικά μόνο στην εθνική διάσταση του ενωτικού αγώνα. Εντυπωσιακός ρήτορας ο ίδιος και δημεγέρτης, συνέχισε και μετά την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα τον πολιτικό του βίο, εντασσόμενος αρχικά στο κόμμα του Κουμουνδούρου και στη συνέχεια συνιδρύοντας με τον Χαρίλαο Τρικούπη το Εκλεκτικόν κόμμα, το τρικουπικό δηλαδή κόμμα. Διετέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης, Εσωτερικών και Εκκλησιαστικών και Παιδείας καθώς και πρόεδρος της Βουλής.
Παράλληλα, ο Λομβάρδος εξακολουθούσε να κυριαρχεί πολιτικά στο νησί της καταγωγής του, τη Ζάκυνθο, όπου είχε φανατικούς οπαδούς. Χαρακτηριστικό είναι το λαϊκό δίστιχο: “Λομπάρδος είν' τα μάτια μου, Λομπάρδος είν' το φως μου,/ Λομπάρδος είν' το κόνισμα που κάνω το σταυρό μου”. Οι οπαδοί του αυτοί, οι λεγόμενοι “Λομπαρδιανοί”, δε δίσταζαν να φτάνουν μέχρι το φόνο, προκειμένου να επιβάλουν την εξουσία τους στη Ζάκυνθο. Τον Ιούνιο του 1867, όταν δολοφονήθηκε στη Ζάκυνθο ένας πολιτικός αντίπαλος του Λομβάρδου, ο διαπρεπής νομικός και δημοσιογράφος, διευθυντής της τοπικής εφημερίδας “Ομόνοια” Αντώνιος Γαήτας –ένα έγκλημα με πολιτικά ελατήρια– ο Λομβάρδος, υπουργός Δικαιοσύνης τότε στην κυβέρνηση Κουμουνδούρου, θεωρήθηκε ηθικός αυτουργός τόσο από την οικογένεια του νεκρού όσο και από πολιτικούς κύκλους των παλαιών ριζοσπαστών και μεταρρυθμιστών της Ζακύνθου. Βέβαια η ηθική αυτουργία του Λομβάρδου δεν αποδείχθηκε. Πολύ αργότερα, ο σπουδαίος Ζακυνθινός τεχνίτης της πένας Γρηγόριος Ξενόπουλος αποτύπωσε το κλίμα εκείνης της εποχής στο έξοχο διήγημά του “Ο Μάγκαλος”.