Στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας "Το ελληνικόν θέατρον" (Έτος Ι', αριθ. 199, Νοέμβριος 1935) φιλοξενείται χρονογράφημα του συνθέτη Θ. [Θεόφραστου] Ι. Σακελλαρίδη με τίτλο "Λεμονάδικα" το οποίο αναφέρεται στο τραγούδι, γνωστό και ως "Λεμονάδικα" από τον πρώτο του στίχο: «Επί τέλους! Επέστη η στιγμή της σοβαράς ενασχολήσεως των θεατρικών συνθετών. Είνε τα "Λεμονάδικα", το γνωστόν ζεϊμπέκικο μοτίβο που μας ενέσκηψε από τινός. Όλοι ημείς οι θεατρικοί συνθέται επάνω σ' αυτό εργαζόμεθα αυτήν την εποχήν. Σκυμένοι επάνω στο γραφείο μας, το εναρμονίζομεν, το ενορχηστρώνομεν, το περιποιούμεθα, το περιβάλλομεν με ιδιαιτέραν στοργήν, διότι αυτό σήμερα θα μας δώση να φάμε. Αι άλλαι μουσικαί μας γνώσεις δεν μας ωφελούν πλέον. Απεναντίας, μας ζημιώνουν. Ο Βέρντι, ο Βάγνερ, ο Λέχαρ εξωρκίστηκαν με τον απήγανον. Κάτω οι ανωφελείς κώνωπες. Ιδού αι Επιθεωρήσεις. Αυταί όμως, για να συμπληρωθούν μουσικώς, πρέπει να έχουν, απαραιτήτως και την ρεφραίν των "Λεμονάδικων". Όλαι αι παιζόμεναι επιθεωρήσεις στολίζονται σήμερον με αυτήν την μελωδίαν που αντικατέστησε την άλλη θεομηνίαν το "Γελεκάκι". Και, όπως ο Δάγγειος, για να θεραπευθή χρειάζεται λεμόνια, έτσι και ο μουσικός πυρετός των σημερινών Αθηναίων χρειάζεται "Λεμονάδικα". Όταν ακούεται η εμπνευσμένη αυτή μελωδία, είναι όνειρον, χάρμα, εξτάζ. Η πρωταγωνίστρια του 1935 την χορεύει με πάθος και βάζει όλην της την τέχνην και όλο το τεμπεραμέντο της. Ο μαέστρος την διευθύνει προσεκτικά και κάτω εις την ορχήστραν καθηγηταί του Ωδείου, προ ολίγου εκτελέσαντες Μπετόβεν, την εκτελούν τώρα με σεβασμόν. Όλος ο μουσικός θεατρικός κόσμος, σήμερα για να ζήση, πρέπει να αποτίση φόρον τιμής εις τα "Λεμονάδικα".
Όταν εβγήκε το "Γελεκάκι", κάποιος σοφός, π' ανάθεμά τον, Ιταλός μουσικοϊστοριοδίφης μας επληροφόρησε, όταν ήρθε εδώ και το άκουσε, ότι ήτο γραμμένο εις την Δωρικήν κλίμακα. Δεν είναι παράξενον εάν ξανάρθη και ακούση τα "Λεμονάδικα" να μας πληροφορήση ότι και αυτά είναι γραμμένα εις την Φρυγικήν ή Αιολικήν κλίμακα. Ημείς ως τόσο, όταν θα ακούωμεν την τουρκοπρεπή αυτήν ελλαδοκατακτήτριαν μελωδίαν των "Λεμονάδικων" θα ενθυμούμεθα πάντοτε την ομώνυμον και βρωμεράν μεριάν του λιμένος Πειραιώς, ο οποίος και άλλοτε μας εσερβίρισε την "Πασαλιμανιώτισσα" και κάποιον Ακαδημαϊκόν».