Πρόκειται για test record.
Σχετικά με τους test records σημειώνει ο Αριστομένης Καλυβιώτης (2019: 121-122): «Κατά κανόνα οι εταιρείες δίσκων, πριν τεθεί σε κυκλοφορία μία ηχογράφηση, "τύπωναν" μερικά δοκιμαστικά αντίτυπα. Αυτά ονομάζονταν "Test Records" ή "Sample Records" ή, όπως στην περίπτωση της "The Gramophone Co Ltd", "Advance copy". Μεταξύ των συλλεκτών επικράτησε η συνήθεια, αυτοί οι δίσκοι να αποκαλούνται γενικά "Test Records". Ακούγοντας ένα τέτοιο αντίτυπο-δείγμα, οι υπεύθυνοι της εταιρείας έδιναν την τελική έγκριση για την κυκλοφορία του δίσκου. Το ίδιο συνέβαινε όταν είχε ηχογραφηθεί ένα τραγούδι δυο και τρεις φορές, και έπρεπε να επιλεγεί η καταλληλότερη εκτέλεση, για να κυκλοφορήσει στο εμπόριο. Η τακτική αυτή έγινε κανόνας μετά το 1920, που οι εταιρείες οργανώθηκαν καλύτερα.
Οι ετικέτες των "Test Records" δεν έφεραν αποτυπωμένα τα κανονικά διακριτικά του καταλόγου ή σειράς της εταιρείας, και επάνω τους γραφόταν συνήθως χειρόγραφα ο τίτλος του τραγουδιού ή ο τραγουδιστής. Εντοπίστηκαν μάλιστα περιπτώσεις ετικετών που ήταν τελείως λευκές. Στις περιπτώσεις αυτές σημείο αναγνώρισης του τραγουδιού ήταν ο εγχάρακτος αριθμός μήτρας στο περιθώριο της ετικέτας του δίσκου. [...]
Είναι άγνωστο πόσα ακριβώς αντίτυπα "Test Records" κυκλοφορούσαν σε κάθε ηχογράφηση. Δεν πρέπει όμως να υπερέβαιναν τα δέκα, και λογικά, πρέπει να δίνονταν στους συντελεστές της παραγωγής και της ηχογράφησης, προκειμένου να επιλεγεί η καλύτερη ηχογράφηση και να δοθεί η τελική έγκριση για την κυκλοφορία του δίσκου.
Σήμερα έχουν έρθει στην επιφάνεια "Test Records", τα οποία περιέχουν εκτελέσεις τραγουδιών που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ στο εμπόριο. Τα τραγούδια αυτά είναι δεύτερες ή τρίτες εκτελέσεις γνωστών τραγουδιών, οι οποίες δεν επελέγησαν για να κυκλοφορήσουν. σε άλλες περιπτώσεις όμως είναι τραγούδια, που για κάποιο άγνωστο λόγο αναβλήθηκε και στη συνέχεια ματαιώθηκε η κυκλοφορία τους».