Ο Γιώργος Κοκκώνης (2017: 112) κατηγοριοποιεί τους ελληνόφωνους μανέδες με κριτήριο τις ιδιαίτερες ρυθμικές συγκροτήσεις τους σε δύο τύπους: τον τύπο Α, που όπως γράφει «αντιπροσωπεύει την αμιγώς αλατούρκα εκδοχή του μανέ, που εμφανίζεται συνήθως με δύο επικρατέστερες μορφές, Α1 και Α2, που διαφοροποιούνται από την παρουσία ή όχι ρυθμικοαρμονικής συνοδείας» και τον τύπο Β, για τον οποίο επισημαίνει (ό.π. σελ. 115) : «[...] διαφοροποιείται από τον Α σε πολλά σημεία: τη συνολική δομή, τη διαχείριση των φωνητικών μελωδικών αναπτυγμάτων, καθώς και το οργανολόγιο, με τις ανάλογες επιπτώσεις στις μελωδικές συγκροτήσεις. Η βασικότερη αλλαγή είναι η αντικατάσταση του ταξιμιού με μελωδικές εισαγωγές και γέφυρες, καθώς και το γύρισμα στο τέλος το οποίο ποικίλλει (μπάλος, χόρα, βαλς, πόλκα κ.ά.)». Αναλύοντας τον συγκεκριμένο μανέ, τον οποίο εντάσσει στον τύπο Α2, αναφέρει (ό.π. σελ. 114-115): «Ενδεικτικό παράδειγμα του τύπου Α2 μας δίνει ο Σαμπάχ Μανές, που ερμηνεύουν το 1930 οι Δημήτρης Αραπάκης (φωνή), Λάμπρος Λεονταρίδης (λύρα), και πιθανώς Αγάπιος Τομπούλης (ούτι). Έχει σημασία να υπογραμμιστεί εδώ ότι οι ίδιοι συντελεστές συμμετέχουν σε διαφορετικές αισθητικές πραγματώσεις του είδους. Το εισαγωγικό ταξίμι αποδίδεται από την πολίτικη λύρα. Κατά την πρώτη είσοδο του μανέ, ο Αραπάκης ερμηνεύει το στίχο: "Σ' αυτόν τον κόσμο ο άνθρωπος όσα κι αν αποκτήσει", με τα σχετικά επιφωνήματα. Το ενδιάμεσο ταξίμι αποδίδεται από την πολίτικη λύρα, η οποία συνοψίζει την προηγηθείσα μελωδική ανάπτυξη. Η δεύτερη είσοδος του μανέ από τον Αραπάκη περιλαμβάνει την επανάληψη του "όσα κι αν αποκτήσει" και τον δεύτερο στίχο: "Ποτέ του την καρδούλα του δεν θα τη ’φχαριστήσει", πάντα με τα γνωστά επιφωνήματα. Ο μανές κλείνει με την πολίτικη λύρα να εκτελεί τυποποιημένες μελωδικές φράσεις, οι οποίες λειτουργούν μορφολογικά ως σύνοψη του κομματιού, με την συμμετοχή του ουτιού, όπου παρατηρείται μία κορύφωση με αύξηση της έντασης και της ταχύτητας εκτέλεσης. Σε όλες τις παραπάνω δομικές ενότητες, το ούτι εκτελεί ρυθμικοαρμονική συνοδεία».