Προέρχεται από αταυτοποίητη επιθεώρηση.
Γράφει ο Ν. Π. (Ν. Παρασκευάς) για τους εκτελεστές της ηχογράφησης, τη Νίτσα Μωρέττη και τον Πέτρο Κυριακό (βλ. "Η Δνις Μωρέττη, ο κ. Κυριακού", περ. Τα παρασκήνια, Έτος Γ', τ. 3, Μάρτιος 1926, σελ. 17): "Ο ηθοποιός της επιθεωρήσεως και ο νουμερίστας εν γένει όταν είναι καλός, όταν είνε ευσυνείδητος και μελετημένος εις το είδος του, είναι ένας καλλιτέχνης. Εν τούτοις εδώ, όπου κάθε τι που σχετίζεται με το παλκοσένικο είνε αδικημένο, παρεξηγημένο και στραβοβαλμένο, δεν ήταν δυνατό παρά να είναι παραγνωρισμένοι, και οι λίγοι μας καλλιτέχναι της επιθεωρήσεως. Οι σοβαροί μας κριτικοί δεν προφθάνουν βλέπετε να γράφουν διά τας τραγωδούς και τους τραγωδούς μας, και απαξιούν να προσέξουν και τους τεχνίτες αυτούς του ελαφρού θεάτρου. Οι κριτικοί μας έφαγαν τη σοβαρότητα με το κουτάλι, και μόνον η ανωτέρα (;) τέχνη τους απασχολεί˙ γι' αυτό ακριβώς καταντήσαμε να μην έχουμε ούτε ανωτέραν τέχνην.
Εγώ θα μιλήσω σήμερα για δυο λαμπρούς τεχνίτες της επιθεωρήσεως˙ διά την Δδα Μωρέττη που έπαιξε εις το Κοσμικόν και τον κ. Κυριακού που ενεφανίσθη εις την Μπαλαρίνα. Και οι δύο είνε πρώτης τάξεως τεχνίτες, και οι δύο εάν ανήκον εις έθνος καλλιτεχνικώς ευνομούμενον θα ήσαν διάσημοι εις το είδος των.
Εδώ, ζητάμε από τους ηθοποιούς του σοβαρού θεάτρου να είνε και λιγάκι νουμερίσται, και από τους νουμερίστας να είνε και λιγάκι τραγωδοί. Και λέμε: Ο Κυριακού, ωχ! αδελφέ μόνον γι' αυτούς τους τύπους είνε καλός. Ε! και είνε λίγο τάχα να είναι καλός, να είνε θαυμάσιος μόνον γι' αυτούς τους τύπους; Και είνε λίγο, όταν η Δνις Μωρέττη μας χαρίζει λίγες ώρες αναψυχή και ξεκούραση με την αφέλεια και τη χάρι της; Τι πρέπει τέλος πάντων να κάμουν αυτοί οι άνθρωποι της Σκηνής για να μας ευχαριστήσουν; Να μασάνε αναμένα κάρβουνα; να καταπίνουν σπαθιά; Πώς ξέρουν οι ευρωπαίοι να θαυμάζουν τους δικούς των καλλιτέχνας και να κάμουν και τον κόσμον όλον να τους θαυμάζει! Εμείς καταγινόμεθα να τους χαντακώνουμε, λες και θάταν ντροπή ν' ακουσθή πως έχουμε κι εμείς καλλιτέχνας. Η Δνις Μωρέττη και ο κ. Κυριακού είνε τεχνίτες πρώτης τάξεως, είναι άξιοι πάσης προσοχής και κάθε εκτιμήσεως, και αν κάποτε τα θεατρικά μας πράγματα μπουν στη θέση των, οι δύο αυτοί καλλιτέχναι εις το είδος των έχουν πολλά να προσφέρουν".