Προέρχεται από αταυτοποίητη επιθεώρηση.
Στην εβδομαδιαία εφημερίδα "Τα παρασκήνια" (Έτος Α', αρ. φ. 44, Σάββατο 18.3.1939, σελ. 5) φιλοξενείται δημοσίευμα με τίτλο «Τα "Παρασκήνια" στα παρασκήνια της ζωής των ηθοποιών» στο οποίο περιλαμβάνονται συνεντεύξεις της Μαρίκα Καλουτά και του Πέτρου Κυριακού στον Ε. Πασπαλιάρη.
Παραθέτουμε τη συνέντευξη του Πέτρου Κυριακού:
«— Ποιος Πέτρος Κυριακός, ηθοποιός εννοείται, σου άρεσε καλλίτερα;
— Όταν έπαιξε τον "Μπαμπά εκπαιδεύεται" του κ. Μελά. Μόλις μπήκα στο καμαρίνι μου ύστερα από την α΄ εικόνα που με την πετσέτα έσβυσα τα βερεσέδια από τον πίνακα ήλθε και με αγκάλιασε ο Σεμιτέκολος ο μηχανικός της σκηνής και μου λέει:
— Γεια σου δεύτερε Παντόπουλε.
Και αμέσως τον πήρανε τα κλάματα. Στο διάλειμμα τι έγινε δεν περιγράφεται. Ο κ. Κωνστ. Νέζερ μου φώναξε μπροστά σε όλους τους ηθοποιούς:
— Μόνο τον Παντόπουλο μου θύμησες Πέτρο.
Ταυτοχρόνως ήλθε και ο συγγραφεύς του έργου Ακαδημαϊκός κ. Μελάς.
— Πού ήσουνα κρυμμένος Κυριακέ; Αυτόν τον Προκόπη Κολαούζο ζητούσα.
Τότε εγώ με μια βαθειά συγκίνησι απευθύνομαι στους ηθοποιούς και τους λέγω:
— Παιδιά με συνεκίνησε ο ρόλος του πατέρα γιατί κι εγώ είμαι πατέρας.
— Ώστε φρονείτε ότι η ιδιότης κάθε ηθοποιού παίζει σπουδαίο ρόλο στο παίξιμό του;
— Ασφαλώς, παίζει πάντοτε. Εννοείται επ' αγαθώ.
— Ποιο απρόοπτο στη ζωή σάς άφησε εντύπωσι;
— Εκείνο που με έκανε ν' αγαπήσω...
— Και ποια αγαπήσατε;
Σκέφθηκε λίγο. Ύστερα με κύτταξε με τα φωτισμένα μάτια του, κι ενώ εγώ περίμενα την αποκάλυψι, μου λέγει αργά:
— Μη ζητάτε να το μάθετε. Κρατάει περισσότερο την γοητεία του άμα μένει κρυφό.
— Κυκλοφορεί η φήμη πως πρόκειται να εκδώσετε ποιητική συλλογήν.
Ο Πέτρος βγάζει από ένα χαρτοφύλακα μερικά δείγματα χαρτιού και μου τα προτείνει.
— Ποιο είνε καλλίτερο;
Είπα τη γνώμη μου.
— Ώστε δεν υπάρχει διάψευσις;
— Όχι.
— Τότε ένα ποίημά σας.
— Ευχαρίστως να σας δώσω ένα που έγραψα χθες.
Ιδού λοιπόν:

Κι αν πέση στην καρδιά σου παγωνιά
Κι αν έσβυσε με μια το πυροστάσι
Άσε θερμή, λίγο θερμή μια μικρή γωνιά
Μπορεί ναρθή κάποιο πουλί να ξαποστάση

— Με τις "προσθήκες" που κάνετε στα έργα που παίζετε τα βλάψατε ποτέ;
— Εγώ φυσικά ποτέ. Γιατί μέχρι σήμερα δεν εσημείωσε ρόλος μου αποτυχία. Και εκτός αυτού δεν βγήκε ποτέ κανείς συγγραφεύς να με κατηγορήση ότι με την τάδε "προσθήκη" μου έβλαψα το έργο του. Ο μακαρίτης ο Δημητρακόπουλος με φίλησε στη σκηνή για μια μου προσθήκη. Κι όλοι, Μελάς, Σακελλάριος, Ευαγγελίδης, Γιαννουκάκης, Γιαννακόπουλος κλπ. όπως βλέπετε η "προσθήκη" του ηθοποιού είνε συνυφασμένη με την προσωπική του επιτυχία.
— Βρίσκετε ότι η προσθήκη εξυπηρετεί το έργον;
— Ναι. Διότι ενώ ο συγγραφεύς φτιάνει το έργο δεν μπαίνει μέσα στον "τύπο" που μου δίδει. Αυτός τον φαντάζεται, ενώ εγώ τον παίζω, τον νοιώθω, τον ζω και είνε πολύ φυσικό που έρχομαι σε άμεσο επαφή με το κοινόν να ξέρω πως καλλίτερα στέκεται και αρέσει ο "τύπος", τον οποίον υποδύομαι. Κι έτσι με την ανοχή ή χειροκρότημα του κοινού και την δική μου πρωτοβουλία γίνεται η "προσθήκη", η οποία συμπληρώνει το έργο, δεν το βλάπτει. Γιατί σας είπα δεν εσημείωσαν αποτυχία οι "ρόλοι" μου με τις "προσθήκες" τους.
— Τι περισσότερο ζητάτε από το θέατρο;
— Να μπορέσω να ανυψώσω το ελαφρό μουσικό θέατρο. Εγώ ως ηθοποιός κάνω ό,τι μπορώ. Ό,τι που παρουσιάζεται το εκμεταλλεύομαι. Η χαρά μου είνε να παρουσιασθή ένας επιχειρηματίας με πολλά λεπτά και να μου πη:
— Κυριακέ ιδού τα μέσα. Θέλω θέατρο.
— Θα πάρω ένα θέατρο 2.000 θέσεων, όπως ο "Ορφεύς" και θα το πλουτίσω με όλα τα σύγχρονα μέσα. Θα συγκεντρώσω τους αριστείς του ελαφρού μουσικού θεάτρου και αν δεν πιάνη περισσότερα εισιτήρια από τον κινηματογράφο και δεν αρέση πολύ στον κόσμο, τότε να με κρεμάσουν στην πλατεία Συντάγματος. Έχω μεγάλες γραμμές για το μουσικό θέατρο.
— Τι νοιώθετε όταν τελειώνη ένας "τύπος" που υποδύεσθε;
— Αξέχαστο θα μου μείνη το τι ένοιωσα όταν το καλοκαίρι τελείωσε ο Βαγγέλης ο "τύπος" του Βασιλικού που έπαιζα με το Ποζελλάκι. Όταν στην τελευταία παράστασι μπήκα στο καμαρίνι μου δεν ήθελα να ξεντυθώ. Τόσο πολύ με είχε συγκινήσει αυτός ο αγνός Ελληνικός τύπος. Τον ένοιωθα βαθύτερα μέσ' στην ψυχή μου. Κι όταν αργά-αργά έβγαζα την περρούκα μου είδα στα μάτια μου να κυλούν δυο χοντρά δάκρυα.
— Πάει πια, πέθανε ο Βαγγέλης, είπα. Όλο κείνο το βράδυ δεν είχα καθόλου κέφι. Νόμιζα πως γύριζα από κηδεία αδελφικού μου φίλου. Και πραγματικά είχα κηδεύσει τον Βαγγέλη, που επί τρεις μήνες ήτανε ο καλλίτερός μου φίλος.
— Έχετε κάνει λαχτάρες σε συναδέλφους σας;
— Μια φορά όταν χειροτόνησα τον Μαυρέα. Ήτανε ο καιρός που ο Μαυρέας ήθελε να βγη στο θέατρο και την έπαθε, γιατί είχε εμπιστοσύνη σε μένα. Του είπα λοιπόν ότι για να γίνη ηθοποιός, χρειάζεται ειδική... τελετή. Πήρε λοιπόν κι αυτός μια μπουκάλα λικέρ και ένα δίσκο φοντάν. Το βράδυ μετά την παράστασι συνεκεντρώθη στην σκηνή όλος ο θίασος, ο Γ. Χρηστοφορίδης, Τ. Λεπενιώτης, Αναστασιάδης κλπ. Τον ντύσαμε και τον δέσαμε επάνω σε μια καρέκλα. Φέρναμε γύρω-γύρω την καρέκλα, ψάλλοντας το "Αλλαλού". Άλλος του έλεγε να γελά και άλλος να κλαίη. Του είχαμε ζώσει κι ένα σπαθί στη μέση και του φωνάζαμε να ξιφουλκήση.
— Μα αφού είμαι δεμένος πώς να τραβήξω σπαθί;
— Πρέπει, γιατί μπορεί να παίξης και πολεμικά έργα.
Προσπάθησε ο καϋμένος μέχρις ότου έπεσε κάτω από την καρέκλα και τότε τον λύσαμε. Μας προσέφερε φοντάν και μας κέρασε λικέρ. Από τότε ο Μαυρέας προσελήφθη στο θίασο. Έτσι λοιπόν από τον Κυριακό βγήκε ο... Κυριάκος.
— Είσαστε ευχαριστημένος από το επάγγελμά σας;
— Υπερήφανος. Το δικό μου επάγγελμα δεν μπορεί να το κάνη οποιοσδήποτε.
— Νοιώθετε τον εαυτό σας ικανό να διατηρήση τον Κυριακό της σκηνής πολλά χρόνια ακόμη;
— Εγώ υπήρξα ο πρωτοπόρος των λαϊκών τύπων. Εδώ και 19 χρόνια συνεχίζω ακούραστα και με μπρίο την δημιουργία των τύπων μου. Ο κόσμος με ανέχεται (χειροκροτεί συμπληρώνουμε μεις) μ' όλον τον εκφυλισμό του τύπου μου, γιατί διάφοροι άλλοι ηθοποιοί προσπαθούν να τον μιμηθούν. Πιστεύω πως και όταν ακόμη γεράσω θα είμαι ο ίδιος.
Δεν συμφωνείτε;»