Αναφέρει σχετικά ο Παναγιώτης Κουνάδης (2010, 2):
«Ο φημισμένος αυτός μανές της Σμύρνης, μαζί με το "Σμυρναίκο μινόρε", τον "Ταμπαχανιώτικο", τον "Μπουρνοβαλιό" και τον "Ανταμαμάν" ή "Γαλατά" εμφάνισαν στη δισκογραφία μεγάλο αριθμό ηχογραφήσεων. Το "Τζιβαέρι" ξεπέρασε τις 30.
Τζιβαέρι(α) στα αραβικά σημαίνει κοσμήματα και μεταφορικά, επί προσώπων, ο "θησαυρός".
Αν και δεν είχε τη μακρά πορεία του "Σμυρναίικου μινόρε", επηρέασε και αυτός ο μανές την πορεία του σμυρναίικου τραγουδιού και στην Ελλάδα μετά το 1922, αλλά και στην Αμερική.
Ο Λαίλιος Καρακάσης στην εργασία του για "Τα λαϊκά τραγούδια και τους χορούς της Σμύρνης" (Μικρασιατικά Χρονικά, τόμος Δ΄, 1948, σελ. 309-310) καταγράφει το "Τζιβαέρι" και ως προς τη μουσική του αναφέρει τα εξής:
"... Ας έλθωμε σ’ ένα από τα χαρακτηριστικότερα «ιωνικά» -Ανατολή λαγγεμένη πέρα ως πέρα στην μελωδία του. Το έγραψα δίχως πολλά ποικίλματα και καλλωπισμούς στην παρασήμανση για να δείξω πιο ανάγλυφη και εύληπτη τη γραμμή του. Ηδυπάθεια, τρυφερότης, νωχελής ερωτισμός, συρτή παραπονιάρικη φωνή. Βλέπει κανείς ανάμεσα στην νότα και το στίχο το στενό φεγγαροφώτιστι «σοκάκι» με τα παλιά «σαχνισίνια», τους ψηλούς τοίχους του «πρεβολιού» με ευωδιαστά δέντρα, τις ανθισμένες λεμονιές, τις πορτοκαλιές και τις μανταρινιές, το «παντζούρι» ενός παραθυριού που μισοανοίγει μέσα στη σιγαλιά της νύχτας. Η μαγγούρα του «πασβάντη» διέκοπτε το ρυθμικό της κτύπο στο καλντερίμι. Μ’ ένα δυο τσιγαράκια ο αγαθός νυκτοφύλαξ αφωπλιζόταν από τον ερωτευμένο Σμυρνηό τροβαδούρο. Οι στίχοι παραστατικότατοι. Μερικοί από αυτούς είναι άξιοι ιδιαιτέρας προσοχής:
"Ωχ!...
- Όποιος φιλά τα χείλη σου ζάχαρη πιπιλίζει
Κι όποιος κοιμάται δίπλα σου τον ύπνο λαχταρίζει.
(ή τον ύπνο δε γνωρίζει).
- Τι να σου κάνει η τύχη μου, που έκανα το λάθος
κι’ έβαλα στην καρδούλα μου τέτοιο μεγάλο πάθος,
Τζιβαέρι μου..."».