Πρόκειται για ορχηστρική εκτέλεση της μελοποίησης του ποιήματος "Ο Κλέφτης" του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή, η οποία σύμφωνα με τις περισσότερες από τις παρτιτούρες, που κυκλοφόρησαν από διάφορες εκδόσεις, αποδίδεται στον ελληνοβαυαρό μουσικό Ανδρέα Σάιλερ (ή Ζάιλερ). Πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για το ποίημα και μουσική του εμβατηρίου παρουσιάζει η αναπληρώτρια καθηγήτρια νεοελληνικής φιλολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών Αθηνά Γεωργαντά στη μελέτη της ""Ο Κλέφτης" του Α. Ρ. Ραγκαβή, Ένας επαναστάτης ήρωας και ένα πολεμικό εμβατήριο" που δημοσιεύτηκε στον δέκατο τρίτο τόμο της έκδοσης "Μνήμων" της Εταιρείας Μελέτης Νέου Ελληνισμού (Αθήνα, 1991). Σύμφωνα με την παραπάνω πηγή: "Εκτός όμως από τη μελοποίηση με την οποία διατηρείται το ποίημα ως τις μέρες μας, ο ίδιος ο Ραγκαβής είχε προτείνει αρχικά μια διαφορετική μουσική επένδυση για το εμβατήριο του. Για την ακρίβεια, ο ποιητής διευκρινίζει σε πολλές περιστάσεις ότι συνέθεσε τον «Κλέφτη» πάνω σε συγκεκριμένη μελωδία και ότι σε αυτή τη μουσική εκδοχή το ποίημα έγινε γνωστό και δημοφιλές στην ελληνική κοινωνία. Πότε και πώς μεταλλάχθηκε η πρωτογενής μελωδία του «Κλέφτη» στη γνωστή μουσική του σημερινού εμβατηρίου, παραμένει ένα ερώτημα στο οποίο δεν μπορώ να δώσω ολοκληρωμένη απάντηση. Οπωσδήποτε όμως η σημερινή μουσική εκδοχή του εμβατηρίου είχε καθιερωθεί ως το 1880, δεδομένου ότι δημοσιεύεται αυτή τη χρονιά, ως αποκλειστική μελωδία του «Κλέφτη», σε μία ανθολογία εθνικών τραγουδιών που κυκλοφορεί στην Αθήνα. Για τη νεότερη αυτή μελοποίηση εντοπίζονται κάποιες αόριστες πληροφορίες που αναφέρουν ότι πρόκειται είτε για βαυαρικό θούριο είτε για λαϊκή βαυαρέζικη μουσική, χωρίς ωστόσο να μνημονεύουν το ζήτημα της μουσικής μεταλλαγής του εμβατηρίου. [...] Και η αρχική μελοποίηση του «Κλέφτη», η μουσική δηλαδή πάνω στην οποία συνέθεσε ο Ραγκαβής το ποίημά του, έχει και αυτή γερμανική καταγωγή. [....] ακολουθεί πιστά τη μελωδική γραμμή του μεσαιωνικού γερμανικού φοιτητικού τραγουδιού "Gaudemus igitur".