Στην εβδομαδιαία εφημερίδα "Τα παρασκήνια" (Έτος Α', αρ. φ. 3, Σάββατο 28.5.1938, σελ. 2) φιλοξενείται δημοσίευμα με τίτλο "Ένας πολύμορφος καλλιτέχνης", στο οποίο παρουσιάζεται ο Κώστας Μπέζος. Το άρθρο, το οποίο υπογράφει συντάκτης με το ψευδώνυμο "Ρ.", περιλαμβάνει, εκτός της σκιαγράφησης της προσωπικότητας και της πολυσχιδούς καλλιτεχνικής δραστηριότητας του Κ. Μπέζου, και μια σύντομη συνομιλία του συντάκτη με τον καλλιτέχνη:
«Ένας καλλιτέχνης, που τον ξέρει όλη η Αθήνα εκ φήμης, τον γνωρίζουν εξ όψεως οι μισοί Αθηναίοι και κανείς... από σκηνής! Ψηλός, αδύνατος, χλωμός την όψιν, με βλέμμα απλανές και βήμα ελαφρώς ασταθές (έτσι είνε οι καλλιτέχνες... ασταθείς), δίδει το παρών συχνότατα στα νυκτερινά κέντρα της Αθήνας... σ' εκείνα που η κιθάρα και το ισπανιόλικο τραγούδι κυριαρχούν και σκορπίζουν το κέφι στους ζαλισμένους γλεντζέδες.
Η παρουσία του δεν κάνει καμμιά εντύπωσι. Και γιατί να κάνη; Δεν είνε καμμιά προσωπικότης. Ούτε οι φωτογραφίες του μπήκαν σε ρεκλάμες και στις εφημερίδες. Μόνον όταν πιη λίγη ρετσίνα τότε... αρχίζει η ζωντανή ρεκλάμα. Ο άγνωστος κύριος που δεν βγάζει μιλιά παίρνει μια κιθάρα στα χέρια του και αρχίζει να σκορπίζη παράξενες μελωδίες. Οι παρέες σιγοψιθυρίζουν κάτι μεταξύ τους και στο τέλος με ηλεκτρικήν ταχύτητα ο κόσμος έχει πληροφορηθή περί του ιδιορρύθμου καλλιτέχνου: Είνε ο Μπέζος...
Τότε αρχίζει άλλο κουτσομπολιό:
— Τι τον έχει έναν Μπέζο που κάνει έξυπνες γελοιογραφίες στις εφημερίδες;
— Είνε ο ίδιος...
— Καλά αυτόν που γράφει διηγήματα στα περιοδικά;
— Ο ίδιος!
— Και αυτός ο Μπέζος που έχει την περίφημη ορχήστρα "Άσπρα Πουλιά" και τον ακούμε στα γραμμόφωνα, ποιος είνε;
— Ο ίδιος!
— Καλέ τι σόι καλλιτέχνης είνε αυτός, πω, πω και τι αδύνατος, Θεέ μου!
— Ευαισθησία, παιδί μου, βλέπεις, απαντά κάποια δεσποινίς, η οποία ασφαλώς θα παίζη λίγο πιάνο και θα ονειρεύεται να βγη ντιζέζ με θαυμαστάς το σύμπαν και πεντ-έξη μαχαραγιάδες συντετριμμένους προ των ποδών της!
Και εν τούτοις ο άνθρωπος αυτός που κλείνει μέσα του τόσα ταλέντα και κατορθώνει να εκδηλώνεται στο καθένα με τον βαθμόν άριστα, θεωρείται ο πιο ευτυχής θνητός, ενώ, τουναντίον, είνε ο δυστυχέστατος!
— Ταξιδεύω αχόρταγα, μούλεγε κάποιο βράδυ καθώς περπατούσαμε σε μια απόμερη συνοικία, γιατί δεν υπάρχει για μένα άλλη απόλαυσις από το ταξίδι. Εκεί ξεχνάω τις κακίες των ανθρώπων και αλλάζει ο μονότονος ρυθμός της αθηναϊκής ζωής που βαριέμαι κυριολεκτικώς. Ένα τραίνο ή ένα καράβι με κάνουν σαν μικρό παιδί από χαρά και ευχαρίστησι.
Πράγματι ο Μπέζος είνε ένας λάτρης του ταξιδιού, γι' αυτό και τα περισσότερα κοντράτα του γίνονται με τα καλύτερα λοκάλ του εξωτερικού. Η ορχήστρα του είνε γνωστότατη σε πολλά μέρη και μόνον... η Αθήνα δεν την έχει ακούσει ποτέ. Για την ιδιαίτερή του πατρίδα επιφυλάσσεται αργότερα.
— Δεν θέλω να παρουσιασθώ στους Αθηναίους επί του παρόντος. Θέλω οι Αθηναίοι να μ' ακούσουν και να με χειροκροτήσουν όλοι όταν θα είμαι βέβαιος ότι αυτό που πρόκειται ν' ακούσουν δεν το άκουσαν ποτέ.
Δεν ξέρουμε αν αυτό είνε ευσυνειδησία ή εγωισμός, πάντως είνε και τα δυο. Γι' αυτό πρέπει να παραδεχτούμε πως ο καλλιτέχνης αυτός σέβεται το κοινόν.
Το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου φεύγει για την Κων/πολι, όπου θα εμφανισθή με την ορχήστρα του στον κήπο του Γκάρντεν, που διευθύνεται από τον πιο γνωστό επιχειρηματία κ. Κ. Πετρίδη. Εκεί ο Μπέζος έδρεψε δάφνας και το περασμένο καλοκαίρι. Το κοινόν της Κων/πόλεως του ετοιμάζει θερμή υποδοχή».