Στο τραγούδι αναφέρεται ο δημιουργός του Αττίκ απαντώντας στην "πρωτότυπον έρευναν" που διεξήγαγε ο Αιμίλιος Σαββίδης στους γνωστότερους συνθέτες και συγγραφείς "των ωραιοτέρων τραγουδιών της τελευταίας δεκαετίας" με θέμα "Πώς γράφτηκαν τα ωραιότερα αθηναϊκά τραγούδια" για την εβδομαδιαία εφημερίδα "Τα παρασκήνια" (βλ. Έτος Α', αρ. φ. 18, Σάββατο 10.9.1938, σελ. 8):
«Μου ρωτάτε φίλε κ. Σαββίδη ποιος πόνος ή και ποια μεγάλη χαρά μου ενέπνευσε να γράψω το καλύτερό μου τραγούδι.
Εν πρώτοις δεν μ’ αρέσει το συγκριτικόν επίθετον «Καλύτερο», διότι, πιο πρέπει να θεωρηθή καλύτερο από τα τραγούδια που έγραψεν ένας συνθέτης; Εκείνο που αγάπησε περισσότερον το κοινόν, ή εκείνο που αγάπησεν ο ίδιος ο συνθέτης; Νομίζω ότι, όπως και άλλοι συνάδελφοί μου, έτσι και εγώ, στην αγάπη μου προς τα τραγούδια μου, μοιάζω με μια μάννα που έχει πολλά παιδιά μεταξύ των οποίων το ένα είνε καχεκτικό, και που όλοι το βρίσκουν αποκρουστικό και γι’ αυτό η μάννα το κρατά στο σπίτι κλεισμένο και το αγαπά περισσότερο. Νομίζω κ. Σαββίδη ότι εσείς τουλάχιστον ο οποίος αναπνεύσατε εκ των πρώτων την ατμόσφαιραν της... Μάνδρας μου καταλάβατε την παρομοίωσι!!...
Ίσως το καλύτερό μου τραγούδι να μην είνε το "Κι όμως" ούτε το "Όταν σημάνη η ώρα" ούτε και το "Να ζη κανείς ή να μην ζη". Ίσως το καλύτερο τραγούδι μου να είνε εκείνο που τυπώθηκε και δεν πουλήθηκε. Ή, το άλλο που γράφηκε αλλά, δεν τυπώθηκε διότι δεν άρεσε στους φίλους μου. Μάλλον όμως είνε εκείνο το τραγούδι του οποίου η πρώτη μουσική φράσις τυλιγμένη με τον πρώτο στίχο, μαζύ μ’ ένα δάκρυ ανέβλυσε από μέσα μου κάποια ωρισμένη στιγμή. Διότι εγώ, τουλάχιστον όσον αφορά στα δύο τρία τραγούδια μου που αγαπώ περισσότερον, πάντοτε εύρισκα την πρώτη μουσική φράσι συγχρόνως με τα πρώτα λόγια. Άλλο ζήτημα τώρα, ποιά ήταν κάθε φορά αυτή, η ωρισμένη στιγμή, η ωρισμένη χαρά ή ο ωρισμένος πόνος!!., .Αυτά είνε πράγματα απροσδιόριστα και ασύλληπτα!!...
Κατ’ εμέ κάθε έμπνευσις είνε πόνος!! Κάθε πόνος είνε έρως!!
Το εμπνευσμένο τραγούδι οποιουδήποτε συνθέτου, είνε «ή ώφειλε να είνε» μια κραυγή της ψυχής του για ’κείνο που έχασε ή που δεν κατώρθωσε να αποκτήση!!! Εις αυτάς τας δύο κατηγορίας υπάγονται όλα τα ερωτικά τραγούδια.
Ο πόνος αυτός είνε συνήθως ψυχικός, δεν αποκλείεται όμως να είνε και.. σωματικός. Η ψυχή κλαίει για κάτι που έχασε, αλλά, πιστέψτε με πως και το σώμα υποφέρει για ’κείνο που δεν απέκτησε!!! Κατηγορείστε με ότι είμαι υλιστής!! Αυτή είνε η ωμή αλήθεια. Υπάρχει δυστυχώς και τρίτη κατηγορία ερωτικών τραγουδιών τα οποία δεν προέρχονται από πόνον ούτε της ψυχής ούτε των αισθήσεων αλλά... του στομάχου !! Διότι, άπειρα είνε τα τραγούδια που γράφτηκαν κάποιο απόγευμα από φτωχό συνθέτη που δεν... είχε φάει το μεσημέρι!!... Και αυτή είνε η μόνη «ελαφρυντική περίπτωσις» διά την οποίαν ο... πενηντάρης Αττίκ συγχωρεί τώρα τον… εικοσαετή Τριανταφύλλου που σπούδαζε τότε μουσική στο Παρίσι και τους άλλους εικοσαετείς συνθέτας της εποχής μας˙ εικοσαετείς την ηλικίαν ή την έμπνευσιν!!
Πάντως εις την κατηγορητήν αυτήν κατηγορίαν ανήκουν και τα περισσότερα σημερινά τραγούδια που συχνά ακούμε από τους ντιζέρ και ντιζέζ από δίσκους γραμμοφώνων και από τα χιλιοβαμμένα πλαδαρά χείλη της ... μοντέρνας υπηρέτριας της διπλανής πολυκατοικίας του κ. Δείνα...
Τώρα ποια τραγούδια μου μιλούν περισσότερο στη ψυχή μου; Είνε αδύνατο να σας πω. Της μίλησαν κάποτε τρία-τέσσερα. Δεν ξέρω ακριβώς ποια!!... Αλλά της είπαν τότε ότι είχαν να της πουν. Γι’ αυτό προτιμώ εκείνο που θα της μιλήση αύριο ξανά ή... και μεθαύριο!!»