Στον συνθέτη του τραγουδιού Χρήστο Στρουμπούλη και στο αθηναϊκό τραγούδι αναφέρεται ο συνθέτης  Διονύσιος Λαυράγκας στο άρθρο του "Η μορφή και η εξέλιξις του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού" στην εβδομαδιαία εφημερίδα "Τα παρασκήνια" (Έτος Α', αρ. φ. 30, Σάββατο 10.12.1938, σελ. 6):

«Τρίτον είδος λαϊκού άσματος είναι το λεγόμενον "Αθηναϊκό Τραγούδι". Ως τοιούτον εννοούμεν, τας σερενάτας, τις βαρκαρόλες, τα ντουετάκια, του Στρουμπούλη, του Ροδίου, του Κοκκίνου κ.ά. Τα απλά και ευκολοτραγούδιστα εκείνα άσματα που εκυριάρχησαν στα σαλόνια και στους δρόμους των Αθηνών και σήμερον είναι λησμονημένα. Γραμμένα όλα σχεδόν εις την ίδια φόρμα εμπνευσμένα λίγο από Επτανησιακή καντάδα, λίγον Τόστι [Francesco Paolo Tosti] ή Δέντσα [Luigi Denza] είχον όλα εν τούτοις κάποιαν ιδιαιτέραν σφραγίδα, η οποία ημπορούσε να περάση και ως πρωτοτυπία και ήτις συνέτεινε να αποτελέσουν ιδιαίτερον τινά τύπον τραγουδιού, ετικετταρισμένου ως Αθηναϊκόν τραγούδι. Αλλ' είναι εις την πραγματικότητα τα Αθηναϊκά αυτά τραγούδια κατά την ουσίαν όπως οι Ναπολιτάνικες Καντσονέτες, οι Βενετσιάνικες Βαρκαρόλες κλπ. τραγούδια δηλαδή που εις την μελωδίαν, τον ρυθμόν, και την εν γένει κατασκευή των εμφανίζουν διακριτά τον χαρακτήρα, την ιδιοσυγκρασίαν, την ουσίαν του λαϊκού πνεύματος του τόπου εις τον οποίον εγεννήθησαν, καλλιεργούνται και ψάλλονται ως τα προαναφερθέντα; Φρονώ αδιστάκτως όχι. Αθηναϊκόν τραγούδι υπό την έποψιν ταύτην δεν υπάρχει. Ο λαός που εδέχθη και ετραγούδησε διά μίαν ωρισμένην χρονικήν περίοδον τα "Γι' εσένα γέρνει απαλά", "Έχει καϋμό η θάλασσα" κλπ. ονομάζω όσα προχείρως ενθυμούμαι, και τόσα άλλα που έκαμεν Φουρόρε τότε, τα τραγούδησε φαίνεται επιφανειακώς και ως μίαν απλήν Βαριατσιόνε του γλεντιού του. Δεν τα ησθάνθη βαθειά στην ψυχήν του διά να γίνουν κτήμα του αναφαίρετον και ο τύπος των κληρονομία αναπαλλοτρίωτος διά τας κατόπιν γενεάς. Γεννημένα και ανθισμένα εις ωρισμένην εποχήν από ωρισμένους συνθέτας, έζησαν και απέθαναν μαζί της και μαζί των».