Επανέκδοση από τον δίσκο Orthophonic S-672.
Για το τραγούδι δες εδώ και εδώ.
Αναφέρει σχετικά με την ηχογράφηση η Ελένη Λιάσκου (βλ. Λιάσκου, Ε, 2019. Ο ρόλος του πιάνου στο ελληνόφωνο αστικό λαϊκό τραγούδι μέσα από την ιστορική δισκογραφία. Πτυχιακή εργασία. Άρτα: Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Σχολή μουσικών σπουδών. Τμήμα μουσικών σπουδών): «Στις 19 Απριλίου το πλοίο "Byron" αναχωρεί με προορισμό την Νέα Υόρκη. Μέσα στους μουσικούς που εργάζονταν στην ορχήστρα του πλοίου μεταξύ άλλων εντοπίζουμε το όνομα του Σπύρου Περιστέρη, καθώς και άλλων μουσικών που αποτελούσαν την γνωστή Εστουδιαντίνα "Τα Πολιτάκια", στην νέα τους μορφή, μέσα σε αυτούς και ο Σώσος Ιωαννίδης. Φτάνει τελικά στις 5 Μαΐου και δύο μέρες μετά ο Σπύρος Περιστέρης με την ορχήστρα του ηχογραφεί στο όνομα αυτής, για λογαριασμό της Victor και της Orthophonic, τα παρακάτω τέσσερα κομμάτια στα οποία περιέχεται το πιάνο».
Πρόκειται, εκτός από την παρούσα ηχογράφηση, για τα κομμάτια "Μπέικος", "Γκιουζέλ", "Μπαμπέσα".
Τα "Πολιτάκια" κατά την παραμονή τους στη Νέα Υόρκη πραγματοποίησαν τρεις εμφανίσεις: στις 6.5.1935 στο Palm Garden (δες εδώ), στις 21.6.1935 στο Odd Fellows Hall (δες εδώ) και στις 26.6.1935 στο Manhattan Opera House (δες εδώ).
Για την πρώτη τους εμφάνιση, που διοργάνωσε ο Τέτος Δημητριάδης και στην οποία συμμετείχε η ορχήστρα του Αντώνη Σακελλαρίου, γράφει ο Δ. Χριστοφορίδης στην εφ. της Νέας Υόρκης "Εθνικός Κήρυξ" (8.5.1935, Μια βραδυά με την Μανδολινάτα του Βύρωνος, Μας μετέδωκαν το αίσθημα των μελωδιών και αρμονιών της Ελλάδος", σελ. 5):« [...] Η ζωή της Ελλάδος, όπως αναπαριστάνεται με τα τραγούδια της, τα αγροτικά και αστικά, της καντάδες και τα μανδολίνα και της κιθάρες, όπως την διερμηνεύουν τα μέλη της Μανδολινάτας του "Βύρωνος", άρχισε σαν ένας ονειρικός μπάτης από τα ακρογιάλια και τα βουνά της Ελλάδος, από τους δρόμος και τις ταβέρνες των πόλεων και των χωριών, από τους μαχαλάδες και της γειτονιές, από την ατμόσφαιρα του βουνού και της θαλάσσης. [...] Και τα μανδολίνα και οι κιθάρες και οι τραγουδιστάδες μάς φέρνουν, απ' ευθείας και χωρίς διακοπή, ολόκληρη την Ελλάδα στην Ν. Υόρκη. Η μανδολινάτα του "Βύρωνος" μπορεί να παραβληθή με ένα ηλεκτροψυχικόν σύρμα, του οποίου η μία άκρη ευρίσκεται εις την Ελλάδα και η άλλη άκρη μας δίδει εδώ την πραγματικήν αίσθησιν της Ελληνικής ζωής.
Δεν είχατε παρά να ρίψητε μια ματιά γύρω σας χθες και να εξερευνήσετε τα πρόσωπα των ακροατών και θα εβλέπατε καθαρά ότι η μανδολινάτα του "Βύρωνος" ηλέκτριζε τα πλήθη με το παίξιμο και με τα τραγούδια. Ηλέκτριζε και κρατούσε υπό την μάγον επιρροήν της τον κόσμον. Είχαν ξυπνήση μέσα του αναμνήσεις, αισθήματα, πόθοι, χαρές, λύπες, μελαγχολίες, που ήσαν θαμμένα χρόνια στα κατάβαθα της ζωής, της πείρας, της βιοπάλης ή και των ημερών της ευτυχίας, της ξενητειάς.
Η Μανδολινάτα του "Βύρωνος" είναι ιδεώδης τόσο στους ξεχωριστούς τύπους των φωνών και το παίξιμο όσο και στην ερμηνευτική αντιπροσώπευσί της. Πολύ σωστά ελέχθη, ότι αντιπροσωπεύει την ζωή και το τραγούδι ολοκλήρου του Ελληνισμού, του παλαιοτέρου και του συγχρόνου. Πολλοί από το ακροατήριο, το οποίο επλημμύρισε κάθε γωνίαν του Παμ Γκάρντεν είναι στην ξενητειά χρόνια τώρα και όταν ήκουσαν παληές καντάδες των ημερών των συνεκινήθησαν μέχρι δακρύων. Μολονότι πολλά από τα τραγούδια αυτά είναι γνωστά από φωνογραφικούς δίσκους, η εντύπωσίς των ήτο καταπληκτική. Άλλο φυσική φωνή και φυσικό παίξιμο μανδολίνου και κιθάρας και άλλο μηχανοποίησις. Η Μανδολινάτα του "Βύρωνος" και εις την Ελλάδα ακόμη εκπροσωπεί την λαϊκήν μουσικήν εκτέλεσιν. Είναι η χορωδία που είναι μισή καλλιτεχνία και μισή ζωή. Δεν είναι όπως η σκηνική χορωδία, δηλαδή, μόνον Τέχνη, που ξεχωρίζει από την ζωή. Η μανδολινάτα ευρίσκεται έτσι κοντήτερα στην Ελληνική ψυχή. Γι' αυτό έκαμε και καταπληκτική εντύπωσι. Δεν μας έφερε μόνο το Ελληνικό φυτό του τραγουδιού και της καντάδας. Μας έφερε και ατόφιο το χώμα που θρέφει το φυτό.[...]
Ο κ. Τέτος Δημητριάδης συνέστησεν εις το κοινόν τα μέλη της Μανδολινάτας —τον κ. Ιωαννίδην, διευθυντήν αυτής, τον κ. Βιτάλην, τενόρον, τον κ. Σαβαρήν, βαρύτονον, τον κ. Μηλιάρην, βαρύτονον, τον κ. Μακρήν, βαθύφωνον, τον κ. Περιστέρην, πρώτον μανδολίνο. Όλοι αυτοί ενεφανίσθησαν χωρίς σακκάκια και γελεκάκια με τα καθιερωμένα μαντήλια γύρω στο λαιμό τους, ωσάν να επρόκειτο να τραγουδήσουν σε κανένα ζυθοπωλείο του Φαλήρου, της Σμύρνης ή της Πόλης. Το ακροατήριον εχειροκρότησε ζωηρότατα. Ο κ. Δημητριάδης ανήγγελλε κάθε φορά τα τραγούδια που επρόκειτο να τραγουδήση η χορωδία. Ήσαν δε τραγούδια παντός είδους, δηλ. γνήσια λαϊκά, κλέφτικα, νησιώτικα ή τραγούδια της Αθήνας, της Πόλης, της Σμύρνης και άλλων αστικών κέντρων. Ήσαν καντάδες παληές ή νέες, κομμάτια από επιθεωρήσεις ή ανεξάρτητες συνθέσεις ακόμη και διάλογοι και μονόλογοι. Τω όντι η νεωτέρα μανδολινάτα στην Ελλάδα εκτελεί και νούμερα της σκηνής. Οι Αριστοφάνειοι Βαθρακοί, το βουκολικό "Μπήκαν κλέφτες στο μαντρί", η "Αγράμπελη", το "Μη με ρωτάς", "Αν παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι", μερικές Ανατολίτικες μελωδίες με Αραβικά μοτίβα, τέλος το ανεξάντλητο εκείνο ρεπερτόριο της μανδολινάτας ήτανε αληθινό μουσικό όνειρο που δεν θα το λησμονήσουν ποτέ οι ομογενείς πάσης τάξεως, που συνεκεντρώθησαν προχθές το βράδυ στο Παμ Γκάρντεν για το μουσικό αυτό συμπόσιο».