Η Γαρυφαλλιά Παπαμάρκου στην εργασία «Πορνεία, σεξουαλικότητα και γυναικεία χειραφέτηση στις 78 στροφές – Το φύλο στο Μεσοπόλεμο μέσα από τα τεκμήρια του Εικονικού Μουσείου Αρχείου Κουνάδη», την οποία εκπόνησε στο πλαίσιο του προγράμματος υποτροφιών του Αρχείου Κουνάδη, κατατάσσει το τραγούδι, μαζί με τα Σεβιλιάνα και Η παραστρατημένη, στα "Της πορνείας", παραθέτει τους στίχους και σχολιάζει:

"Όσων τα μάτια δε βουρκώσανε,
όσων τα σπλάχνα δε ματώσανε,
Για το δικό μου δε θα βρούνε χρόνο,
γλυκιάς παρηγοριάς μια λέξη μόνο
Όσες τα νιάτα τους γλεντήσανε,
κι ευτυχισμένες όσες ζήσανε,
Με δίχως οίκτο θα σηκώσουνε τους ώμους,
Γι’ αυτήν που τις βραδιές γυρνά στους δρόμους

Ποιος με θέλει; Ποιος με θέλει;
Είναι για πούλημα τα νιάτα, το κορμί μου
Ποιος με θέλει; Ποιος με θέλει;
Παίρνω λεπτά, κερνώ την ηδονή
Ποιος με θέλει; Ποιος με θέλει;
Κι αν έχω ανοιχτή μονάχα την ψυχή μου
Κανείς δε θα βρει, για με τη μαύρη
Ούτε ένα βλέμμα που να συμπονεί

Μη μου ζητάς την ιστορία μου,
Σώπα, μου φτάνει η δυστυχία μου
Ήμουν κι εγώ κορίτσι αλλοπαρμένο,
Κι ένα τριανταφυλλάκι μυρωμένο,
Κάποιος με πλάνεψε μ’ αισθήματα
Για ‘κείνους πάντα είμαστε θύματα
Και με παράτησε λουλούδι μαραμένο
Με τον κάθε διαβάτη να πηγαίνω

Ποιος με θέλει; Ποιος με θέλει;
Ποιος με θέλει; Ποιος με θέλει;
Ποιος με θέλει; Ποιος με θέλει;
Κι αν έχω ανοιχτή μονάχα την ψυχή μου
Κανείς δε θα βρει, για με τη μαύρη
Ούτε ένα βλέμμα που να συμπονεί

Σχόλια: Με βάση τους στίχους των παραπάνω τραγουδιών η βασική παρατήρηση που προκύπτει είναι ότι η εκδιδόμενη γυναίκα οδηγήθηκε στην πορνεία όχι από προσωπική επιλογή, αλλά έπειτα από την εκμετάλλευση ενός αγαπητικού, ο οποίος έπαιζε το ρόλο του προαγωγού. Σε κάθε περίπτωση, η πορνεία δεν σχετίζεται με την σεξουαλική επιθυμία, αλλά αποτελεί την έσχατη λύση μιας κοινωνικά και οικονομικά εξαθλιωμένης γυναίκας. Συνεπώς, οι ηρωίδες των παραπάνω τραγουδιών δεν είναι γυναίκες χειραφετημένες που ορίζουν οι ίδιες το σώμα τους, αλλά γίνονται εμπόρευμα στα χέρια ενός άντρα. Αυτό παραιτείται και στα τρία τραγούδια, τόσο στο Ποιος με θέλει, όπου η ίδια η ηρωίδα αφηγείται την εμπλοκή της στην πορνεία, λόγω του αγαπητικού της, λέγοντας χαρακτηριστικά

«Κάποιος με πλάνεψε μ’ αισθήματα
Για ‘κείνους πάντα είμαστε θύματα»,

όσο και στα άλλα δύο, όπου επικρατεί η τριτοπρόσωπη αφήγηση. Στη Σεβιλιάνα, η ιστορία της πόρνης γίνεται γνωστή μέσω της ερμηνεύτριας που τραγουδά ότι,

«Μα ένας νιός την πλανεύει, και την καρδούλα της κλέβει
Τα δυο του μάτια τα πλάνα, μ' έρωτα φλόγα φιλά
Όμως αυτός τη γελάει, φεύγει και πια δε γυρνάει»

ενώ στην Παραστρατημένη, ο ερμηνευτής εξομολογείται τον ερωτά του για μια «κοινή» γυναίκα, την οποία όσο και αν προσπάθησε να σώσει, εκείνη επιλέγει να γυρίσει πίσω στον προαγωγό της

«Δεν την ήβρα, πάλι έφυγε και πάει, του φονιά της η αγκάλη την τραβάει»,

πιθανόν από φόβο. Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται ότι οι εκδιδόμενες της εποχής αδυνατούσαν να ξεφύγουν από την πορνεία, λόγω της αδυναμίας τους να υψώσουν το ανάστημά τους, εξαιτίας των κοινωνικών στερεότυπων της εποχής, που ήθελαν τη γυναίκα υποδεέστερη του άντρα και κατά συνέπεια υποχείριό του".