Προέρχεται από την επιθεώρηση "Μπομπονιέρα", σε κείμενο των Γιώργου Ασημακόπουλου - Αιμίλιου Δραγάτση και μουσική Γρηγόρη Κωνσταντινίδη. Η επιθεώρηση πρωτοπαρουσιάστηκε στις 20.8.1927 στο θέατρο "Ιντεάλ" από τον θίασο "Ελληνική Επιθεώρησις" του Αλέξη Αρντάτωφ.
Σύμφωνα με την παρτιτούρα, το τραγούδι είναι σύνθεση του Γρηγόρη Κωνσταντινίδη σε στίχους του Αιμίλιου Δραγάτση.
Η Γαρυφαλλιά Παπαμάρκου στην εργασία «Πορνεία, σεξουαλικότητα και γυναικεία χειραφέτηση στις 78 στροφές – Το φύλο στο Μεσοπόλεμο μέσα από τα τεκμήρια του Εικονικού Μουσείου Αρχείου Κουνάδη», την οποία εκπόνησε στο πλαίσιο του προγράμματος υποτροφιών του Αρχείου Κουνάδη, κατατάσσει το τραγούδι στα "τραγούδια της γυναικείας χειραφέτησης" και παραθέτει τους στίχους:

Για κοίτα τούτη, ρε, τη πλάση
πως έχει ντιπ για ντιπ χαλάσει
Κι αλά γκαρσόν θέλει χωρίστρα
η πρώην πλύστρα
Τι κι αν μασάνε ψωμοτύριο
αρκεί να μπουν στο κομμεντήριο
Και να ριχτούν στις μανικούρες
οι χαμούρες

Ε, ρε γυνή πως κοκορεύεσαι
απ’ τη στιγμή που μου κουρεύεσαι
Και απ’ τον καιρό που έβαλες ψαλίδι
στο κάθε σου κοτσίδι
Λιώνω σαν μπαίνεις στο μπαρμπέρικο
τρέμει το χέρι μου σα γέρικο
Κι όταν πια σου ξουρίσω το σβερκάκι
ε ρε πω, πω μεράκι

Μας ήρθε μια τις προάλλες
απ’ τις κυρίες τις μεγάλες
Αριστοκράτισσες τις κράζουν
και τις θαυμάζουν
Μαλλάκια είχε μεγαλείο
μα μόλις πιο βαθιά εισδύω
Μπανίζω υπό τας φιλύρας
δύο φθείρας

Σχολιάζοντας το τραγούδι αναφέρει:
"Τα δύο από τα τέσσερα τραγούδια που ανήκουν στην κατηγορία της γυναικείας χειραφέτησης (Οι κομμουνίστριες, Τα μπαρμπεράκια) αντιμετωπίζουν το γυναικείο ζήτημα με κωμικό και χλευαστικό τρόπο: «Κι αλά γκαρσόν θέλει χωρίστρα, η πρώην πλύστρα»- Τα μπαρμπεράκια. Η χειραφετημένη γυναίκα της εποχής παρουσιάζεται, μέσω του αντρικού βλέμματος, ως το παθητικό ον που πρέπει να συνεχίζει να καθορίζεται από τις σχέσεις της με τους άντρες (Βαρικά, 1996).  Δεδομένου ότι το φεμινιστικό κίνημα της εποχής αποτελούταν από γυναίκες των αστικών στρωμάτων και απευθυνόταν κυρίως σε αυτές (Αβδελά & Ψαρρά, 1985), η οποιαδήποτε διαφοροποίηση της μέσης γυναίκας από το σύνηθες αποτελούσε μια πράξη άξια χλευασμού και διακωμώδησης. Επιπλέον, το σατυρικό στοιχείο των επιθεωρησιακών αυτών τραγουδιών, πιθανόν να οφείλεται σε ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της επιθεώρησης, αυτό της κοινωνικής και πολιτικής σάτιρας (Κασσίπη-Ζωντανού, 2015)".